Componisten

vanaf 1944

Péter Eötvös (*Székely-Udvarhely, Roemenië, 2 januari 1944) kreeg zijn opleiding aan de Ferenc Liszt-Akademie voor muziek in Boedapest en aan de Hochschule für Musik te Keulen; verbleef vanaf 1971 in (West) Duitsland. Eötvös was muzikaal directeur van het Ensemble InterContemporain in Parijs als opvolger van Pierre Boulez. Hij maakte van 1968 tot 1976 ook soms deel uit van het Stockhausen Ensemble.

Van 1992-1998 gaf Péter Eötvös les aan de Hogeschool in Karlsruhe; sinds 1998 is hij professor aan de Muziekhogeschool van Keulen. Péter Eötvös is als dirigent verbonden aan het Muziekcentrum van de Omroep in Hilversum.

Péter Eötvös componeerde

•     12 opera’s en muziektheaterwerken

- Tri Sestri (Drie zusters), 1997, libretto Claus H. Henneberg, gebaseerd op Tsechovs' "Drie zusters", voor uitsluitend mannenstemmen. De drie zusters Irina, Mascha en Olga èn tirannieke schoonzus Natasja worden alle vier gezongen door een countertenor. (In de praktijk van het leven trouwens ook wel door vrouwenstemmen). Het mysterieuze karakter van de muziek wordt versterkt door allerlei speciale technieken zoals kwartflageoletten.

•     6 koorwerken

•     27 orkestwerken

- Seven, in memoriam voor de Astronauten in Columbia, verongelukt met een Space Shuttle, voor viool en orkest, 2006, een briljante vermenging van modernisme en post-modernisme.

- Cello Concerto Grosso, 2011

- The gliding of the eagle in the skies, 2011

- DoReMi, vioolconcert nr. 2, 2012, gecomponeerd voor violiste Midoro Gotō.

- Speaking drums,  2013, vier gedichten voor slagwerk en orkest, abstracte harmonieleer

- Alle vittime senza nome, 2016, geïnspireerd door de naamloze bootvluchtelingen die met honderden verdronken toen ze vanuit Afrika de Europese kusten op gammele boten probeerden te bereiken

- Multiversum, 2017, voor Orgel, Hammondorgel en orkest, in memoriam Pierre Boulez

- Alhambra, vioolconcert nr. 3, 2018, opgedragen aan violiste Isabelle Faust, geïnspireerd door het middeleeuwse paleizencomplex Alhambra in Spanje. Spaanse en Arabische elementen

•     9 ensemblewerken

•     18 kamermuziekwerken

- Derwischtanz (1993/2001) voor klarinetsolo of voor 3 klarinetten

•     4 elektronische muziekwerken

•     33 fimscores

www.eotvospeter.com

Pehr Henrik Nordgren (Saltvik, Åland, Finland, 19 januari 1944 – Vetelli, 25 augustust 2008) studeerde vanaf 1958 in Helsinki viool en van 1962 tot 1867 musicologie aan de Universiteit van Helsinki.

Van 1965 tot 1969 studeerde hij privé bij Joonas Kokkonen. Hij voltooide zijn compositiestudies van 1970 tot 1973 aan de Kunstuniversiteit van Tokyo in Japan bij Yoshio Hasegawa. Hij verdiepte zich in de traditionele Japanse muziek en verwerkte die ook in zijn eigen composities. In 1973 trouwde hij in Tokio met Shinobu Suzuki. Daarna kwam hij terug in Finland waar hij zich vestigde als freelance componist in Kaustinen, een stadje in Ostrobothnia. Kaustinen is het centrum van volksmuziek in Finland.

Henrik Nordgren componeerde

•     2 opera’s

•     32 concerten

•     10 symfonieën

•     24 andere orkestwerken

- Concerto voor strijkers,  opus 54, 1982

•     5 werken voor groot ensemble

•     14 koorwerken, a capella, maar ook met solisten en/of orkest

•     11 strijkkwartetten

•     29 andere kamermuziekwerken

•     7 werken voor zangstem(men) en instrument(en)

•     2 series pianowerken

•     5 werken voor een ander instrument solo

John Tavener (Londen, 28 januari 1944 - Dorset, 12 november 2013) volgde de Highgate School in Londen, waar componist John Rutter zijn medeleerling was. Tavener studeerde muziek aan het Royal College of Music. Hij kreeg daar onder andere les van  Lennox Berkeley. In 1968 verkreeg hij voor het eerst bekendheid door zijn compositie The Whale naar het Bijbelboek Jona.

In 1977 trad Tavener toe tot de Russisch-orthodoxe Kerk. Deze keuze ging zijn muziek sterk beïnvloeden.

Een van zijn bekendste composities is The Lamb (1985), op een tekst van William Blake, dat vaak als een kerstlied wordt gezongen. Verder is Song for Athene uit 1993 bekend geworden door de uitvoering bij de begrafenis van Lady Diana in 1997. In 2000 werd Tavener in de adelstand verheven, hij mocht zich Sir laten noemen.

Later ging Tavener zich interesseren voor de islam en het boeddhisme. Uit deze periode valt het kolossale werk The Veil of the Temple (2002) op, geschreven voor verschillende koren en orkesten en een uitvoeringsduur van liefst zeven uur.

In 2007 werd John Tavener getroffen door een hartaanval. Hij overleed in 2013 in zijn huis in Child Okeford, Dorset.

John Tavener componeerde

•     13 werken voor ko(o)r(en), zangstem(men) en orkest of orgel

- The Whale (De walvis) dramatische cantate, 1966, gebaseerd op het Bijbelverhaal van Jona, voor solisten, verteller, gemengd koor, kinderkoor en orkest

- God is with us, 1987, voor koor, tenor òf bariton en orgel

- A New Beginning, voor koor, kinderkoor en orkest, 1999, geschreven voor de laatste minuten van 1999, om het Nieuwe Millenium goed te beginnen. Het is een gebed aan God om zijn eindeloze goedheid te blijven geven in een paradijs dat wij systematisch in een hel hebben veranderd. De uitvoering vond plaats in de Millenium Dome, gebouwd op het Greenwich schiereiland in Londen.

- The Veil of the Temple, 2003; voor sopraan, koor, jongenskoor en ensemble, acht uur durend nachtconcert met magistrale neo-spirituele muziek. 8 cycli van een uur. Uitgevoerd bij het Holland festival 2005 met 400 zangers.

•     26 werken voor zangstem(men)  en kamermuziekensemble

- Akhmatova Songs, 1994 voor sopraan, 2 violen, altviool en cello

•     24 kamermuziekwerken

- The Protecting Veil voor cello en strijkers, 1988, geïnspireerd door het Russisch-orthodoxe feest van Maria, de moeder van God, als beschermheilige, dat herinnert aan de verschijning van Maria aan Theodokos in de vroege 10^de eeuw in de Heilie Maria van Blachernaekerk in Constantinopel. Het werk bestaat uit 8 delen, elk gebaseerd op een icoon uit het leven van de Maagd Maria. Eris ook een versie voor cello solo.

- Wake Up ... And Die, voor cello en de cellosectie van een orkest (zes celli)

•     40 koorwerken voor koor a cappella

- The Lamb, 1985, op tekst William Blake, is een bekend kerstlied geworden. Muzikaal hoogtepunt in de film “La Grande Bellezza” (de schoonheid), regie Paolo Sorrentino, 2013;

- Hymn tot the mother of God, 1985

- Psalm 121: I Will Lift up Mine Eyes unto the Hills, 1989, voor dubbelkoor.

- "Song for Athene" ("Alleluia. May Flights of Angels Sing Thee to Thy Rest"), 1993, tekst moeder Thekla, een grieksorthodoxe non, voor vierstemmig koor a cappella. John Tavener’s bekendste werk, uitgevoerd door het Westminster Abbey Choir bij de begrafenisdienst van Prinses Diana. Het werk was oorspronkelijk gecomponeerd voor Athene Hariades, een jonge halfgriekse actrice, een familievriendin die was omgekomen bij een fietsongeluk.

- In the month of Athyr, 1998, tekst Constantine P. Cavafy

- Stella Mattitina voor koor a cappella, 2003, in opdracht van het Nederlands Kamerkoor

- The Beautiful Names, 2003, geïnspireerd door de 99 Schone Namen van Allah die binnen de islam worden gebruikt, John Tavener beschouwde het zelf als één van zijn belangrijkste werken.

- Adieu Roger “Take Him, Earth, For Cherishing”, 2008, voor gemengd koor en echokoor, ter herinnering aan zijn broer Roger

- They are all gone into the world of light, 2011, tekst 17de eeuws gedicht van Henry Vaughan

•     11 werken voor zangstem(men) en koor en/of orgel

•     3 werken voor zangstem

•     13 (series) werken voor zangstem(men) en begeleidingsinstrument

- Ahkmatova songs, 1993, 6 gedichten van de Russische dichteres Anna Ahkmatova voor sopraan en cello

- The child lived, 1992, voor sopraan en cello

•     1 orkestwerk

- The Repentant Thief, voor klarinet, strijkers en slagwerk, 1991

•     4 pianowerken

•     3 andere werken voor een instrument solo

- Chant voor cello solo 

http://johntavener.com

Karl Jenkins (*Penclawdd, Wales, 17 februari 1944) is de zoon van een organist en dirigent en kreeg een brede muzikale opvoeding, waarbij hij hobo, saxofoon en toetsinstumenten leerde bespelen. Karl Jenkins werd de hoboïst van het National Children's Orchestra, waarna hij muziek ging studeren aan de universiteit van Cardiff en de Royal Academy of Music in Londen.

Karl  Jenkins  werd bekend als jazz- en rockmuzikant op bariton- en sopraansaxofoon, verschillende toetsinstrumenten en de hobo. Hij was medeoprichter van Nucleus, een baanbrekende jazzband die in 1970 de eerste prijs kreeg op het Montreux Jazz Festival. Tussen 1972 en 1984 speelde Jenkins toetsen en riet in de band Soft Machine, een succesvolle popgroep.

Eén van zijn bekendste composities is het klassieke thema "Allegretto from Palladio" dat hij schreef voor een reclamecampagne van De Beers, een groot diamantbedrijf. Dit thema werd in 1996 de titeltrack van Jenkins'  Diamond Music-project. Tegenwoordig is Karl Jenkins samen met zijn zoon, Jody K Jenkins actief in de reclame. Zij schreven de muziek voor een McDonalds- en een BMW-reclame.

In 1995 begon Karl Jenkins aan zijn crossover-project Adiemus: Songs of sanctuary. Dit project is gebaseerd op klassieke muziek met invloeden van jazz, klezmer en de azan, de muzikale oproep tot gebed binnen de Islam. Binnen dat project zijn zeven albums verschenen, waarvan de laatste in 2003. In 2005 werd Karl Jenkins benoemd tot Officier en in 2010 tot Commandeur in de Orde van het Britse Rijk. In 2015 werd hij verheven tot in de adelstand (ridder - Sir Karl Jenkins).

Karl Jenkins  componeerde

•     1 opera

•     14 concerten

•     9 andere orkestwerken

- Palladio, voor strijkorkest, 1995, geïnspireerd door de 16^de-eeuwse Italiaanse architect Andrea Palladio. Oorspronkelijk gecomponeerd als reclamejingle voor een diamantencommercial, uitgegroeid tot een driedelig schitterend meesterwerk je dat een topklassieker is geworden.

•     12 werken voor harmonie-orkest of brassband

•     31 (series) werken voor koor en orkest

- The Armed Man: A Mass for Peace ("een mis voor vrede"), 1999, voor koor orkest, mezzosopraan en imam; opgedragen aan de slachtoffers van de Kosovo-oorlog. Karl Jenkins maakte gebruik van elementen uit de klassieke, katholieke mis, maar ook van elementen uit verre culturen. Het werk gaat over de verschrikkingen van de oorlog en de gevolgen daarvan en bezingt de innig gewenste vrede.

- In These Stones, Horizons Sing, 2004 voor koor en orkest, gecomponeerd ter gelegendheid van de opening van Wales Millennium Centre; tekst in Engels en Welsh, geschreven door Menna Elfyn Grahame Davies, en Gwyneth Lewis.

- Requiem, 2004, voor koor en orkest  Prachtig werk, mysterieus en melodieus, verschillende stijlen komen samen. De teksten volgen het klassieke Latijnse requiem, maar Karl Jenkins voegde ook Japanse haiku's toe. Het Dies Irae is indrukwekkende opzwepende muziek, waarin klassieke muziekvormen worden gemengd met een hiphopbeat

- Stabat Mater - Cantus lacrimosus, 2007

- The Peacemakers, 2011, voor koor en groot ensemble, op teksten van Percy Bysshe Shelley, Gandhi, The Dalai Lama, Terry Waite, Mother Teresa, Albert Schweitzer, Carol Barratt, Karl Jenkins, St. Francis of Assisi, Sir Thomas Malory, Rumi, Nelson Mandela, Bahá'u'lláh en Anne Frank, opgedragen aan de herinnering aan allen die hun leven lieten in een gewapend conflict. Zeer afwisselend 16-delig werk:

3. Peace Peace, op een gedicht van de Engelse Percy Bysshe Shelley

4. I Offer You Peace, tekst Ghandi, lieflijk met fluitsolo

6. Healing Light: A Celtic Prayer,  volkstekst met trom en fluitmotiefjes

7. Meditation: Peace is... , tekst Terry Waite

13. The Peace Prayer of St Francis of Assisi

16, Dona nobis pacem

- Sing! The Music was Given voor groot orkest, mezzosopraan en koor, 2017, teksten Thomas Moore (1779-1852), Carol Barrat, Basho Matsuo, Walt Whitman, Bijbel en originele Zuluteksten

- Adiemus serie, 1994 tot 2017

Adiemus: Songs of Sanctuary, voor vrouwenstemmen en orkest, 1994

Adiemus II: Cantata Mundi, voor zangstemmen en orkest, 1996
Adiemus III: Dances of Time, voor 7 zangers en orkest, 1998
Adiemus IV: The Eternal Knot, voor zangstemmen en orkest, 2000
Adiemus V: Vocalise, voor zangstemmen en orkest,
Adiemus Colores, voor gemengd koor en orkest, 2012
Symphonic Adiemus, selectie uit de Adiemus serie, opnieuw gearrangeerd voor gemengd koor, 2017

•     15 (series) werken voor zangstem en orkest

- Songs of Sanctuary, cyclus van 9 werken

•     107 werken voor koor, a cappella, met piano, of met ensemble

- Healing Light , 2014, motet voor gemengdkoor a cappella

•     25 kamermuziekwerken

•     5 werken voor zangstem en ensemble

•     2 kerstmuziekwerken

•     4 pianowerken

www.karljenkins.com

Leif Segerstam (*Vaasa, Finland, 2 maart 1944) is de zoon van liedboekschrijver en -uitgever Selim Segerstam en Viola Maria Kronqvist, een muzikaal gezin. In 1747 verhuisde het gezin naar Helsinki. Leif was een slim jongetje, hij las op zijn derde, kon muziek lezen op zijn vijfde en begon op zijn zesde met componeren. Tijdens zijn schooltijd speelde Leif Segerstam viool en altviool in het Helsinki Jeugdorkest. studeerde viool, piano en orkestdirectie aan de Sibelius-Akademie in Helsinki. In 1962 maakte hij zijn debuut als concertviolist, in 1963 als dirigent. Daarna studeerde hij nog tot 1965 directie aan de Juilliard School in New York bij Jean Morel.

Leif Segerstam was van 1995 tot 2007 dirigent van het Filharmonisch Orkest van Helsinki en was gastdirigent bij veel grote symfonieorkesten. Hij is als componist beroemd door zijn wereldrecord van 352 symfonieën. Van 1997 tot 2013 doceerde hij orkestdirectie aan de Sibelius Academie in Helsinki.

Leerlingen van hem waren Susanna Mälkki, Mikk Murdvee, Sasha Mäkilä, Markku Laakso en dirigent Santtu-Matias Rouvali.

Leif Segerstam was getrouwd met violiste en concertmeester Hannele Segerstam, Ze kregen twee kinderen, zakenman Jan en celliste Pia. Na zijn scheiding van Hannele trouwde Leif Segerstam in 2002 met harpiste Minnaleena Jankko met wie hij ondertussen al drie kinderen had. Hun huwelijk eindigde in 2009. In 2012 trouwde hij voor de derde keer, nu met Eija Nenonen

In 2003 ontving Leif Segerstam de Zweeds Cultuurfondsprijs, in 2005 de Sibelius medaille en in 2014 de Staatsprijs voor Muziek in Finland.

Leif Segerstam componeerde onder nog veel meer andere werken

•     1 opera

•     352 symfonieën

- nr. 1. Symphony of Slow Movements,  1978

•     4 pianoconcerten

•     13 vioolconcerten

•     4 altvioolconcerten

•     8 celloconcerten

•     30 strijkkwartetten

Lance Eccles (*Australië, 17 maart 1944) is docent Chinees en Koptisch aan de Macquarie Universiteit in Sydney. Hij schreef studies over het Chinese Shanghai-dialect, de Koptische taal van het oude Egypte en de Tetumtaal van Oost-Timor. Daarnaast componeert hij ook nog.

Lance Eccles componeerde

•     2 werken voor blokfluitorkest

•     1 blokfluitnonet

•     33 (series) blokfluitkwintetten

- Pink Neon, 1987

- In the Garden, 2014

- La Folia Variationen, 2016

- And the Veil of the Temple was Rent Asunder, 2017

•     70 (series) blokfluitkwartetten

- Waltz but not a waltz, 2014

- Rumpelstiltskin, 2014

- Rowing Across the Lake, 2014

- The Wind, 2014

- Rainforest Waltzes, 2014

- Sprookje "Schneeweißchen und Rosenrot",  voor blokfluitkwartet, deel 1, 2016, deel 2, 2017, deel 3, 2018.  

- Owls, 2019, voor blokfluitkwartet, vier uilen worden verklankt

•     30 (series) trio’s voor diverse blokfluiten

- Three Gregorian Fantasies, 1990

Gregorian Fantasy nr. 3 voor tenor en twee bassets, gebaseerd opde sequens voor Paaszondag uit de 11de eeuw 

•     11 (series) duetten voor altblokfluiten

- Owls, Eagles, Caterpillars and Swallows, 2017

•     11werk voor blokfluiten en ander(e) instrument(en)

•     1 pianowerk

voor een overzicht van zijn werken met blokfluiten, zie bij de blokfluitgeschiedenis van deze site: 6. Componisten van blokfluitwerken

John Cameron (*Woodford, Essex, Engeland, 20 maart 1944) studeerde aan de Cambridge Universiteit, waar hij tweede voorzitter was van de Cambridge Footlights comedy club en meespeelde met de plaatselijke jazz scene. Na de afronding van zijn Cambridge studies werkte John Cameron meteen als arrangeur, dirigent, muziekproducer en componist. Hij werkte met de zanger Donovan en de popgroep Hot Chocolate.

John Cameron componeerde (orkestreerde)

•     musicals

- Les Misérables (tekst Victor Hugo)

- Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, (orkestratie Broadway revival), 2007

- Spend, Spend, Spend!

- Zorro de Musical (naar de roman van Isabel Allende), 2008.

•     1 mis

- Missa Celtica Cantata

•     songs

- "If I Thought You'd Ever Change Your Mind",

- "Sweet Inspiration"

- "Liquid Sunshine"("Paper Habits")

•     filmscores

•     TVscores

- Jack the Ripper 

- Little House on the Prairie, 2005 

- The Path to 9/11, 2006

www.johncameronmusic.com

Michael Nyman (Stratford, Londen, 23 maart 1944) studeerde op King’s College in Londen en vanaf september 1961 aan de Royal Academy of Music bij Alan Bush en Thurston Dart. Hij was in 1968 de eerste die de term minimalisme voor muziek toepaste, in een recensie in The Spectator van The Great Digest van Cornelius Cardew.

Veel van Nymans composities zijn ingespeeld door de Michael Nyman Band,  een groep gevormd in 1976 voor de productie van Carlo Gioldini’s blijspel Il Campiello. De snaarsectie van deze band staat ook bekend als het Nyman Quartet.

Michael Nyman is getrouwd met Aet Nyman en heeft twee dochters: Molly en Martha. Molly is ook componist, Martha werkt voor de BBC.

Michael Nyman componeerde

•     7 opera’s

- The Man Who Mistook His Wife for a Hat, kameropera in één bedrijf, libretto Christopher Rawlence, aangepast naar de gelijknamige neurologische studie van Oliver Sacks, 27 oktober 1986. De centrale figuur van de opera, zanger en muziekleraar Dr. P. (bariton). Hij lijdt aan mentale blindheid en heeft muziek nodig al een vitale verbindingslijn om zijn weg te vinden in de chaos. De andere rollen zijn voor de neuroloog (tenor) en de vrouw Mrs. P. (sopraan).

- Letters, Riddles and Writs,

- Noises, Sounds & Sweet Airs,

- Facing Goya,

- Man and Boy: Dada,

- Love Counts, 

- Sparkie: Cage and Beyond,

•     10 balletten

•     17 orkestwerken

- In Re Don Giovanni

- Strong on Oaks, Strong on the Causes of Oaks, 1997, vijfdelig orkestwerk gebaseerd op het strijkkwartet nr. 4, de naam is afgeleid van de betekenis van naam van de stad Stevenage, waar het orkestwerk voor het eerst werd uitgevoerd. Het werk is opgedragen aan zijn vriend en collega Simon Jeffes, oprichter van het Penguin Café Orchestra.

- Drowning by Numbers voor kamerorkest, 1998, de viool en altvioolsolo’s kunnen door de concertmeesters worden gespeeld

- Symfonie nr. 2,  2013

•     23 concerten

Where the Bee Dances, 1991, voor sopraansaxofoon en kamerorkest

•     27 werken voor harmonie- en fanfare-orkesten

•     9 werken voor grote ensembles

- Walz in F, 1976

- M-work, 1981, een soort "Philip Glass", maar dan popachtiger;

•     4 strijkkwartetten

- strijkkwartet nr. 1, 1985, volksmuziekelementen, robuust, fris en energiek als de lente zelf;

- strijkkwartet nr. 2, 1988, oorspronkelijk geschreven voor het ballet Miniatures, choreografie Shobana Jeyasingh, die ook de ritmische structuur van het werk bepaalde, gebaseerd op de Bharatanatyam danstraditie in Zuid India. Elk van de zes delen heeft een eigen maatsoort en een eigen karakter: onstuimig, wild, bedachtzaam, ondernemend

- strijkkwartet nr. 3, 1990, meer melodische variatie

- strijkkwartet nr. 4, 1995, opgedragen ter heinnering aan Alan Bush, Nyman’s compositieleraar, het werk is basis voor het orkestwerk Strong on Oaks, Strong on the Causes of Oaks

•     38 andere kamermuziekwerken

- Yamamoto Perpetuo, 1993 voor viool solo, gebruikt in zijn 4^de strijkkwartet (1995) en zijn orkestwerk Strong on Oaks, Strong on the Causes of Oaks (1997)

•     22 pianowerken

•     8 werken voor koor (en instrumenten)

- Bird Anthem, 1981

•     17 werken voor zangstem en instrument(en)

- Bird List Song, 1979

- Ariel Songs, vijf liederen uit de film Prospero’s Books, voor sopraan en piano, 1992, ook voor lage stem en strijkkwartet, of sopraan en band/ensemble

- No time in eternity, 2016, voor countertenor en gambaconsort, ontmoeting van renaissance en twintigste eeuw

•     32 film– en tvscores

- Drowning by Numbers, 1988, regie Peter Greenaway

- Prospero's Books, 1991, regie Peter Greenaway

- The Piano, 1993, regie Jane Campion

- The Diary of Anne Frank, 1995, regie Akinori Nagaok. De song "If" hieruit is talloze malen gearrangeerd voor allerlei bezettingen 

- Gattaca, 1997, regie Andrew Niccol.

www.michaelnyman.com

Thomas Koppel (Zweden, vluchtelingenkamp in Örebro, 27 april 1944 – Puerto Rico, 25 februari 2006) was de zoon van componist en pianist Herman David Koppel (1908-1998), van Joodse afstamming, in 1943 voor de nazi’s uit Duitsland gevlucht. Thomas werd in een vluchtelingenkamp in Zweden geboren en verhuisde met het gezin daarna naar Denemarken. Vader Herman David werd daar pianodocent aan de Koninklijke Deense Muziekacademie en Thomas ging daar bij zijn vader studeren.

Thomas Koppel richtte de experimentele rockgroep Savage Rose op, met zijn broer Anders en zijn zus Lone. In 1968 werden er vier leden aan de groep toegevoegd, waaronder de zangeres Annisette Hansen, waar Thomas Koppel een relatie mee begon en later mee trouwde.

Thomas Koppel overleed onverwacht aan een hartstilstand tijdens vakantie in Zuid-Amerika. Hij is begraven op de Assistens begraafplaats in Kopenhagen.

Thomas Koppel componeerde in elk geval

•     1 opera

- De geschiedenis van een moeder, 1962, gebaseerd op een verhaal van Hans Christiaan Andersen

•     11 ballet– en theaterwerken

- Dødens Triumf (Overwinning van de Dood), 1971, moest naakt gedanst worden

•     12 orkestwerken

- Visiones Fugitives voor piano en orkest

- Moonchild's Dream,  voor blokfluit en orkest, geschreven voor Michala Petri

•     1 cantate

•     5 kamermuziekwerken

•     9 filmscores

•     2 televisie en radioscores

Frank Boudewijn de Groot (Batavia, Indonesië, 20 mei 1944) werd geboren in een Japans interneringskamp in Batavia (tegenwoordig Jakarta), voormalig Nederlands-Indië. Zijn moeder Fee Saueressig overleed in juni 1945 in het Japanse interneringskamp Tjideng. Na de oorlog keerde het gezin in 1946 terug naar Nederland, waar de kinderen, Boudewijn, zijn broer Roland en zijn zus Marijke, in verschillende gezinnen werden ondergebracht, zijn vader keerde terug naar Indië. Boudewijn De Groot kwan terecht in het gezin van een tante in Haarlem.

In 1951 kwan Boudewijn De Groots vader voorgoed terug uit Indië, waarna hij hertrouwde en zich in 1952 met het herenigde gezin vestigde zich in de César Francklaan te Heemstede. In dezelfde straat woonde Lennaert Nijgh, die vriendschap sloot met Boudewijn De Groots jongere stiefbroer Dirk.

Na de lagere school ging Boudewijn De Groot naar de HBS op het Coornhert Lyceum in Haarlem. Na hun HBS-tijd gingen Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh beiden studeren aan de filmacademie. De filmsamenwerking tussen beiden leidde ertoe dat Lennaert Nijgh teksten ging schrijven voor nummers die Boudewijn De Groot componeerde.

Op 9 september 1964 trouwde Boudewijn De Groot met Anneke Versteeg en op 27 december werd zijn eerste zoon geboren, Marcel de Groot. In 1969 overleed Boudewijns vader.

Zijn tweede langspeelplaat Voor de overlevenden, 1966, kreeg een gouden en een platina plaat toegewezen en werd bekroond met een Edison.

Het carnavaleske Het Land van Maas en Waal werd in 1967 Boudewijn De Groots enige nummer 1-hit. Nieuwe nummers leidden al of niet tot nieuw succes, maar op een gegeven moment was Boudewijn De Groot zo ontevreden over het steeds maar met een gitaar rondtoeren door het land, dat hij zich terugtrok in een oude boerderij in Dwingeloo.

Na een korte periode achter de productietafel, nam Boudewijn De Groot weer contact op met Leannaert Nijgh en werd een nieuwe plaat geproduceerd Hoe sterk is de eenzame fietser.

Na de succesvolle comeback bleef Boudewijn De Groot bezig voor zichzelf en vele anderen.

In 1991 ging hij een nieuwe muzikale uitdaging aan, toen hij gevraagd werd om de rol van Anton Tsjechov op zich te nemen in de musical Tsjechov van Robert Long en Dimitri Frenkel Frank.

In 1993 had De Groot in het huis van Lennaert Nijgh een ontmoeting met diens ex-vrouw Anja Bak. Ze trouwden in 1995.

In 1998 werd Boudewijn De Groot beloond met een Edison voor zijn totale oeuvre en in 1999 werd hij, samen met Lennaert Nijgh, benoemd tot ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Boudewijn de Groots' zoon Jim de Groot is ook zanger en acteur.

Vanaf  2016 speelde Boudewijn de Groot met Henny Vrienten en George Kooymans als de band Vreemde Kostgangers. In die naam zijn de eerste letters van deze 3 muzikanten verwerkt. De tournee met de Vreemde Kostgangers in het voorjaar van 2020 zou dus zijn laatste zijn maar werd afgebroken vanwege de coronacrisis. Op 23 april 2021 maakte Boudewijn de Groot bekend dat hij stopt met optredens. Eind december van hetzelfde jaar ontving hij, tijdens het radioprogramma Arbeidsvitaminen, de NPO Radio 5 Evergreen Award. Artieste Aysha Meis ("Meis") is zijn kleindochter.

Boudewijn de Groot maakte

•     18 studio-albums

- Boudewijn de Groot, begin 1966, het eerste album van Boudewijn de Groot,

nr. 6 Welterusten, meneer de president, tekst Lennaert Nijgh, een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam, in het bijzonder tegen de Amrikaanse president Lyndon B. Johnson. Een iconisch protestlied in polderland

nr. 7 Een meisje van zestien, tekst Charles Aznavour, vertaald door Lennaert Nijgh, Boudewijns eerste hit.

Bij een heruitgave is al extra ondermeer opgenomen

Strand, Boudewijn de Groots eerste single uit 1964, tekst van hemzelf samen met Lennaert Nijgh

- Voor de overlevenden, 1966, het tweede album van Boudewijn de Groot, alle teksten  Lennaert Nijgh. Het album werd bekroond met een platina plaat en een Edison. 

nr. 10 Verdronken Vlinder

- Picknick, 1968, derde studioalbum, 12 nummers

kant 2 nr. 6 Meester Prikkebeen, met Elly Nieman, tekst Lennaert Nijgh

- Als de rook om je hoofd is verdwenen, 1968, single, tekst Boudewijn de Groot en Bert Paige

- Apocalyps, 1970

nr. A5. Noordzee, tekst Lennaert Nijgh

- Hoe sterk is de eenzame fietser, 1973, vijfde studioalbum, 11 nummers

kant 1 nr. 5 Jimmy

- Waar ik woon en wie ik ben, 1975

nr. 4 Moeder

- Een nieuwe herfst, 3  juni 1996, 12 nummers

nr. 11 De Avond,  tekst Lennaert Nijgh

- Andere Tour, 2002, was alleen tijdens concerten verkrijgbaar.

- Het eiland in de verte,  2004, 8 teksten van Lennaert Nijgh uir zijn nalatenschap, 8 teksten van anderen

nr. 12 De vondeling van Ameland, tekst Freek de Jonge 

-  Lage landen, 2008, eigen teksten

nr. 2 Achter de hemelpoort, een lang reisverhaal naar God, die een oud echtpaar blijkt te zijn.

 - Achter glas, 2013, over het verleden: foto's achter glas

nr. 6 Schemering  

nr. 14 Pietà, Naar aanleiding van een World Press Photo 

,r. 11 Anamorfa, werpt licht op zijn vader  

  - Even weg, 16 november 2018,

nr. 8 Wissels  

nr. 12 Maar niet heus, geëngageerd protestlied tegen de machthebbers van deze tijd 

-  Windveren, 4 november 2022,

nr. 1. Aarde.

nr. 2. Lente.

nr. 3 Wilde Ganzen, ode aan de vrijheid.

nr. 6 Enge mannen.

nr. 7 Sheherazade.

nr. 11 Vals licht, herinneringen aan zijn moeder.

nr. 12 Hoe Meer Ik Dichterbij Kom, herinneringen aan zijn moeder.

-  Mist, februari 2023, laatste album van de Vreemde Kostgangers 

•     tientallen nummers voor anderen

www.boudewijndegroot.nl

www.boudewijndegrootthuispagina.nl

Marvin Hamlisch (Manhattan, New York City, Verenigde Staten, 2 juni 1944 – Los Angeles, 6 augustus 2012) was de zoon van de in Wenen geboren Joodse Max Hamlisch en Lilly Schachter. Marvin Hamlisch was een wonderkind, dat op vijfjarige leeftijd op de piano al alles naspeelde dat hij op de radio hoorde. Vanaf zijn zevende jaar studeerde hij op de Juilliard School (Pre-College Division). Zijn eerste baan was repetitor voor Funny Girl met Barbra Streisand. In 1967 studeerde hij af op het Queens College en in 1968 schreef hij zijn eerste filmscore voor “The Swimmer”.

In 1975 ontwikkelde Marvin Hamlisch zich een relatie met zangeres Carole Bayer Sager. De relatie eindigde in 1980, de goede samenwerking bleef. In May 1989, trouwde Marvin Hamlisch met Terre Blair uit Columbus, Ohio, een weer- en nieuwspresentratrice van de Televisie omroep ABC.

Van 1995 tot zijn dood was Marvin Hamlisch dirigent van de Pittsburgh Pops.

Marvin Hamlisch had al vroeg nierproblemen, waaraan hij, ondanks een niertransplantatie op 68-jarige leeftijd overleed. Marvin Hamlisch was de enige Amerikaanse componist en arrangeur, naast Richard Rodgers, die zowel een Emmy, een Grammy, een Oscar, een Tony als een Pulitzer Prize heeft gewonnen.

Marvin Hamlisch componeerde

•     8 musicals

- A Chorus Line, 1975, Pulitzer Prize en Tony Award, in 1985 verfilmd door Richard Attenborough.

•     1 orkestwerk

- Anatomy of Peace, Symfonische Suite in één deel voor orkest, koor, kinderkoor en solisten, 1991

•     8 songs

•     TV-scores

•     45 filmscores

- The Way We Were, 1973. 2 oscars: voor de originele soundtrack en voor het titelnummer

- The Sting, 1973, oscar

- James Bondfilm The Spy Who Loved Me (1977 regie Lewis Gilbert)

- Ordinary People, 1980

- Sophie’s Choice, 1982

- Frankie and Johnny, 1991

- The Informant!, 2009

Claude-Michel Schönberg (*Vannes, Frankrijk, 6 juli 1944) had Hongaarse ouders. Hij heeft een carrière als zanger, tekstschrijver en producent van populaire liedjes. Claude-Michel Schönberg is getrouwd geweest met TV-journaliste Béatrice Szabo. In 2003 trouwde Claude-Michel Schönberg met de Britse ballerina Charlotte Talbot. Hij heeft één zoon en twee dochters.

Claude-Michel Schönberg componeerde

•     6 musicals

- "La Révolution Française", 1973, een rockopera

- "Les Misérables", 1980, libretto Alain Boublil, naar de roman van Victor Hugo

- "Miss Saigon", 1989, libretto Alain Boublil

- "Martin Guerre", 1995, libretto Alain Boublil

- “The Pirate Queen", 2006

- “Marguerite”, 2008, libretto Alain Boublil

•     2 balletten

- Wuthering Heights, 2001

- Cleopatra, 2011

Klaas de Vries (*Terneuzen, 15 juli 1944) studeerde 1965 tot 1972 piano, theorie en compositie aan het Rotterdams Conservatorium en daarna compositie bij Otto Ketting in Den Haag en enige tijd bij de Kroatische componist Milko Kelemen in Duitsland.

Klaas de Vries was van 1972 tot 1981 docent muziektheoretische vakken aan het Twents Conservatorium. Vanaf 1979 tot 2009 was hij docent analyse, instrumentatie en compositie aan het Rotterdams Conservatorium.

In de jaren 80 richtte Klaas De Vries samen met mededocent Peter-Jan Wagemans de stichting Unanswered Question op. Deze stichting realiseert uitvoeringen van nieuw werk van de compositieafdelingen van de conservatoria in Rotterdam, Den Haag, Amsterdam en Utrecht.

Voor zijn compositie Discantus (1982) ontving Klaas de Vries in 1983 de Matthijs Vermeulenprijs. Voor de tweede keer kreeg hij die prijs in 1996 voor het scenisch oratorium A King, Riding.

Klaas de Vries woont samen met zijn vrouw, de sopraan Gerrie de Vries, en zijn twee kinderen in Haarlem.

Uitspraak: "Het hoogste ideaal dat je kunt bereiken is: iets nieuws laten horen dat in feite al lang bekend is."

Klaas de Vries componeerde

•     2 opera’s

•     2 muziektheaterwerken

- Pa pa pa, Vrouw vrouw vrouw,  muziektheatervoorstelling, gebaseerd op de twee gelijknamig verhalen van de Chinese schrijver Han Shaohong,  6 oktober 2007

- Honderd nachten, honderd jaren, 2013, libretto Gerrie de Vries. Het theaterstuk is geïnspireerd door het Noh-theater, een Japanse theatervorm ontstaan tussen 1100 en 1300 na Christus; het is een mystieke voorstelling over Ono no Komachi, een van de meest prominente vrouwelijke dichters uit de Japanse geschiedenis, een zeer mooie vrouw met veel aanbidders. Het muziektheater gaat over gekmakende liefde, ongenaakbare schoonheid gekoesterde dromen, verloren illusies en het eeuwige mysterie van de tijd en de dood. Het thema van de voorstelling is "ouder worden" of hoe het verstrijken van de tijd de essentie vormt van ons bestaan. Omdat het verstrijken van de tijd ook essentieel is voor muziek leidt dit onontkoombaar tot muziektheater.

•     1 oratorium

- A king, riding: scenisch oratorium in drie delen: 1995

•     10 orkestwerken

- Providence, geïnspireerd door de gelijknamige film van Alain Resnais, 2012, gecomponeerd voor het Koninklijk Concertgebouworkest

- Tweede pianoconcert, 2013

•     10 werken voor groot ensemble

- Eclips (Hommage à Alexandre Scriabin), voor groot ensemble, 1992, prachtig

•     5 werken voor (solisten), koor en orkest

•     18 kamermuziekwerken

- Boustrophodon, voor 4 orgels, naar een Groeks herdersgedicht, 2009

- Tombeau de Sweelinck, lamento voor vier blokfluiten en gamba, 2012

- Haiku's, voor spreekstem, hobo, viool, altviool en  cello, 2014

- All that we love is bound for the past voor pianotrio en mezzosopraan, 2014, achttien tweeregelige haiku’s op tekst van David Mitchell

- Spiegelpaleis, 10-delig uitvoerig werk voor diverse bezettingen, 2012, gereviseerd 2017

IV. Terug... opnieuw beginnen, voor viool en piano

- Fom Far .... Broken, voor blokfluit, panfluit, altviool, accordeon en slagwerk, 2016, geschreven voor het ensemble Black Pencil

•     2 koorwerken a cappella

•     4 werken voor zangstem(men) en instrumenten

•     4 pianowerken

•     1 klavecimbelwerk

•     1 werk voor altviool

Pablo Ziegler Salzano (*Buenos Aires, Argentinië, 2 september 1944) studeerde aan het Conservatorium in Buenos Aires af als pianoleraar. Daarna studeerde hij piano bij Adrian Moreno en Galia Schaljman en compositie bij Gerardo Gandini en Francisco Kröpflt. Vanaf zijn 14^de speelde hij zowel in jazzgroepjes als dat hij optrad als pianosolist. In 1978 werd hij pianist in het Astor Piazolla Quintet. Pablo Ziegler is een leidende vertegenwoordiger van de nuevo tango.

Pablo Ziegler componeerde

•     tango’s

•     7 filmscores

http://www.pabloziegler.com

Willem Breuker (Amsterdam, 4 november 1944 ‒ 23 juli 2010) werd geboren in Amsterdam. Als kind leerde hij klarinet en verschillende saxofoons bespelen. Willem Breuker ontwikkelde een sterke afkeer van muziektheorie en oefenen, en een voorliefde voor spontaniteit. Begin jaren '60 in de jazzwereld beoefende  hij de streng-experimentele free jazz met zijn vijfmanscombo Free Jazz Inc., waar hij echter kort na de oprichting in 1965 weer uitstapte, omdat hij, hoewel ook "links", de medecomboleden te politiek geëngageerd vond; zozeer dat dit hun idee van de muziek zou overschaduwen.

In 1967 richtte Willem Breuker met geestverwanten Misha Mengelberg en Han Bennink de Instant Composers Pool op. Uit een korte samenwerking met Louis Andriessen werd het Orkest de Volharding geboren, waar Willem Breuker in 1974 werd uitgezet: hij was het niet eens met het idioom.

In 1974 richtte hij zijn eigen groep op: het Willem Breuker Kollektief. Hierin kreeg elke musicus een gelijke plaats als solist, en was er steeds ruimte voor eigen zeggenschap over wat er gespeeld werd. Vanaf eind 1976 organiseerde Breuker de Klap op de Vuurpijl, een muziekavond die steeds in de dagen rond Oud en Nieuw georganiseerd werd om het culturele vacuüm in die periode op te vullen. Deze traditie heeft het orkest sindsdien met succes lang volgehouden.

Willem Breuker overleed op 65-jarige leeftijd na een kort ziekbed. Hij was de levenspartner van Olga Zuiderhoek.

Willem Breuker componeerde

•     1 opera

- Jona, de Nee-zegger, 2003, opera in twee bedrijven, voor solisten, koor en orkest

•     1 muziektheaterspektakel

•     muziek bij een toneelstuk van Harry Mulisch

•     5 werken voor orkest

- Hoboconcert nr. 1,  1999, geschreven voor hoboïst Han de Vries

- Wuivend riet, hoboconcert nr. 2, 2000, geschreven voor hoboïst Han de Vries, onnavolgbaar, vrolijk swingend.

•     1 werk voor strijkorkest

•     3 werken voor harmonieorkest

- Thuiskomst. Verhaal: iemand komt thuis na een aantal jaren gevangenisstraf. Hij staat voor zijn huis met zijn huissleutels en denkt: welke was het ook als weer. Heel jazzy delen, bizar stuk

•     2 werken voor vocale muziek met orkest

•     6 kamermuziekwerken

•     2 werken voor piano solo

•     4 werken voor draaiorgels

•     1 werk voor gamelanensemble

•     muziek bij de film Twee vrouwen  van George Sluizer

Henk Alkema (Harlingen, 20 november 1944 – Utrecht, 4 augustus 2011) studeerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag bij Léon Orthel; vanaf 1976 bij Willem Frederik Bon; daarna bij Zsolt Deaky en Huub Kerstens.

Tijdens zijn studie was hij als jazzpianist improvisator actief. Talrijke opnames voor de omroep heeft hij op zijn naam staan met zelf samengestelde bezettingen en ook met bekende orkesten. Hij was medeoprichter en componist van de theatergroep Honoloeloe.

In 1978 werd Henk Alkema docent aan de Muziek Pedagogische Akademie in Leeuwarden en vanaf 1983 docent aan het conservatorium in Utrecht. Van 1994 tot 1996 was hij daar waarnemend directeur.

Henk Alkema componeerde

•     6 orkestwerken

•     17 werken voor harmonie-orkest

•     3 opera’s

•     7 balletten

•     1 toneelmuziekwerk

•     1 cantate

•     3 (series) liederen voor zangstem en piano

•     1 werk voor 3 zangers en instrumenten

•     6 werken voor kamermuziek

•     1 werk voor marimba en 10 accordeons

•     1 werk voor orgel

•     1 werk voor beiaard

•     12 fimscores

http://web.mac.com/halkema

Michael Tilson Thomas (*Los Angeles, Californië, Verenigde Staten, 21 december 1944) is de zoon van toneelmeester Ted Thomas en docente geschiedenis Roberta. Tilson Thomas was enig kind en een wonderkind op de piano.

Tilson Thomas studeerde aan de University of Southern California piano bij John Crown en compositie en directie bij Ingolf Dahl. Hij studeerde ook nog bij Friedlinde Wagner.

In 1969 verving Tilson Thomas bij het Boston Symphony Orchestra William Steinberg als dirigent omdat die onwel was geworden was. Hij bleef daar toen maar meteen als assistent-dirigent tot 1974. Van 1971 tot 1979 was hij dirigent van het Buffalo Philharmonic Orchestra en deed hij ondertussen en daarna allerlei gastdirigentschappen.

Hij werd in 1995 aangesteld als elfde chef-dirigent van het San Francisco Symphony Orchestra.

Tilson Thomas woont in San Francisco met zijn echtgenoot Joshua Robison. Ze zijn al meer dan 40 jaar bij elkaar maar trouwden op 2 november 2014.

Tilson Thomas componeerde

•     5 werken voor solist en orkest

•     4 andere werken voor orkest of groot ensemble

•     8 kamermuziekwerken

- You Come Her often? voor piano, geschreven voor Yuja Wang, 2022

Paul Drayton (Groot-Brittannië, *28 december 1944) kreeg zijn opleiding aan de High Wycombe Royal Grammar School. Hij studeerde muziek aan het Brasenose College Oxford. Afgestudeerd werd hij meteen benoemd tot Muziekdirecteur van de New College School, Oxford. Later gaf hij les aan de Stowe School bij Buckingham.

Hij woont momenteel in Cornwall, en geeft op part-timebasis lessen aan het Truro College

Paul Drayton is Muziekdirecteur van de Duchy Opera.

Paul Drayton componeerde

•     2 opera’s

- The Hanging Oak, gebaseer op een verhaal van M.R. James, oktober 2009

•     1 service

•     10 koorwerken (met piano- of orgelbegeleiding)

- "Masterpiece”, 2005, gecomponeerd voor de King’s Singers

- A Rough Guide to the Royal Succession (It’s just one damn King after another…)

•     1 kerstlied

•     2 cantates

•     1 orgelwerk

Valéry Arzoumanov (*Kotchmes, bij Vorkuta, Rusland, 1944) werd in Kotchmes in de Goulag-archipel geboren, omdat zijn ouders daar in 1936 als “vijanden van het volk” heen waren gedeporteerd. Hij leefde daar tot zijn 14^de. Van 1958 tot 1963 studeerde Valéry Arzoumanov viool en compositie aan de Hogeschool voor Muziek in Leningrad. Vanaf 1968 doceerde hij compositie aan de Hogeschool voor Muziek en orkestratie aan het Conservatorium van Leningrad

In 1974 trouwde Valéry Arzoumanov met de Française Catherine, professor Russische Taal. Daarop werd hij uit de Unie van Componisten gezet. Valéry Arzoumanov nam ontslag en emigreerde naar Frankrijk. Van 1974 tot 1978 voltooide hij zijn opleiding bij Olivier Messiaen aan het Conservatoire de Paris. Daarna ging hij met zijn gezin in Eu (Seine-Maritime) in de regio Normandië wonen. Eenmaal genaturaliseerd tot Fransman werd hij docent muziekanalyse en op het eerste gezicht muziek lezen aan het Conservatorium van Rouen. In 1991 werd hij door de Unie van Componisten in Rusland weer in ere opgenomen en werden zijn werken daar weer veel uitgevoerd. In 2008 ging hij bij het Conservatorium van Rouen met pensioen. In januari 2015 is er ter gelegenheid van zijn 70^ste verjaardag als eerbetoon een concert van zijn werken gegeven in het Theater van het Kasteel van Eu.

Valéry Arzoumanov componeerde 270 werken, waaronder

•     4 opera’s

•     1 ballet

•     5 theatermuziekwerken

•     11 orkestwerken

•     4 werken voor koor en instrumenten

•     8 koorwerken a capella

•     12 werken voor zangstem en ensemble of orkest

•     44 (series) werken voor zangstem en piano

•     92 (series) kamermuziekwerken

•     2 werken voor zangstem(men) zonder instrument

•     60 (series)pianowerken

- Le monde pianistique, Cahier n°13, opus 107, 1989, 30 werkjes

3. Choral qui s’eteint, het lied Widmung van Robert Schumann wordt op eigenzinnige wijze geparafraseerd

- Á La frontiere de l’humour, opus 237, 2005, 12 werken

9. Marche, meesterlijk werkje

•     10 (series) werken voor een ander instrument solo

•     14 filmscores 

http://valery-arzoumanov.com

Kees van Eersel (*Vlaardingen, 1944) kreeg zijn eerste orgellessen begin jaren 1950 van Gijs de Graaf, organist van de Grote kerk te Vlaardingen. Van 1960 – 1971 studeerde hij orgel aan het Rotterdams Conservatorium bij Piet van den Kerkhoff, George Stam en André Verwoerd. Daarnaast studeerde Kees van Eersel koordirectie bij George Stam, zang bij Cees Touwen, viool bij mevr. De Monchy-Kuiper, compositie bij Otto Ketting en piano bij Bart Berman. In 1969 studeerde hij ook nog aan de Schola Cantorum te Parijs bij Jean Langlais en behaalde aldaar de Prix de Virtuosité met de onderscheiding ’Maximum’. In 1974 werd Kees van Eersel benoemd als cantor-organist van de Grote of Maria Magdalenakerk te Goes. Per 1 december 1976 werd Kees van Eersel benoemd als stadsbeiaardier van Zierikzee en in 1980 van Veere. In 1975 en1976 studeerde hij daarbij ook nog kerkmuziek aan het Utrechts Conservatorium bij Klaas Venneker, Maarten Kooij, Jan Welmers en Rom Kalma. En tenslotte studeerde hij in 1977 en 1978 beiaard aan de Nederlandse Beiaardschool te Amersfoort bij Leen ’t Hart en Peter Bakker. Ondertussen had hij in 1975 de Magdalena-cantorij opgericht.

In 2009 ging Kees van Eersel als cantor-organist van de Grote of Maria Magdalenakerk te Goes en als stadsbeiaardier van Zierikzee met pensioen.

Kees van Eersel componeerde

•     4 orkestwerken

•     22 werken voor (gemeentezang), koor en orgel (en andere instrumenten)

•     4 werken voor koor en piano (en andere instrumenten)

•     4 werken voor koor en harp

•     18 koorwerken a capella

•     9 kamermuziekwerken

•     5 (series) liederen voor zangstem(men) en piano

•     1 werk voor zangstem, orgel en andere instrumenten

•     25 orgelwerken

- Trio, 2016, gecomponeerd voor het 25^ste Govert van Wijn Orgelconcours 2017

- Intermezzo, 2016, gecomponeerd voor het 25^ste Govert van Wijn Orgelconcours 2017

•     3 pianowerken

•     7 werken voor beiaard

Marg Hall (Schotland, Groot-Brittannië, 1944) ontdekte de blokfluit nadat ze piano en klassiek gitaar had gestudeerd. Ze begon met privélessen blokfluit bij David Cooke en Jim O'Malley. Daarna studeerde ze aan de Napier Universiteit in Edinburgh waar ze in 1991 een licentie van het London College of Music behaalde. Marg Hall doceerde aan de Rudolf Steiner School in Edinburgh, aan een basisschool in Musselburgh. Tot op de dag van vandaag (2021) geeft ze nog privélessen en cursussen.

Marg Hall componeerde

•     96 werken voor blokfluiten in allerlei bezettingen

voor een totaaloverzicht van haar werken met blokfluiten zie bij de blokfluitgeschiedenis van deze site hoofdstuk 6. Componisten van blokfluitwerken

Rhian Samuel (*Aberdare, Wales, Groot-Brittannië, 1944) studeerde muziek aan de Reading Universiteit in het Verenigd Koninkrijk en aan de Washington Universiteit in St Louis Van 1984 tot 1995 was Rhian Samuel docent aan de Universiteit van Reading, in 1993 werd ze afdelingshoofd. Van 1993 tot 1995 doceerde ze compositie aan het Magdalena College in Oxford en aan het Saint Louis Conservatorium in St Louis in de Verenigde Staten. Vanaf 1995 werkte Rhian Samuel aan de City University in Londen, in 1999 werd ze er muziekprofessor. Op het moment is ze gepensioneerd.

Rhian Samuel componeerde 120 werken en werkte ook veel samen met andere componisten en muzikanten.

•     10 orkestwerken

•     1 werk voor brassband

•     5 werken voor zangstem(men) en orkest

- Clytemnestra voor sopraan en orkest, naar Aeschylus, 7-delig krachtig werk, waarin Clytemnestra, die haar man Agamemnon vermoordde, een sympathiek en menselijk gezicht krijgt. Ritmisch gestructureerd.

•     2 werken voor koor en orkest

•     21 koorwerken a capella

•     54 kamermuziekwerken

•     16 vocale kamermuziekwerken

•     14 (series) werken voor zangstem en piano

•     16 pianowerken

•     3 arrangementen

Dirk Dekker (*Den Haag, 19 januari 1945) studeerde van 1964 tot 1972 aan het Amsterdams Conservatorium compositie bij Ton de Leeuw, piano bij Hans Dercksen en schoolmuziek bij Jan Boeke.
Van 1971 tot 1973 was hij muziekdocent aan de Amsterdamse Theaterschool. Hij was een van de stichters en lid van de Amsterdamse mimeliga (componeren, musiceren, acteren). In 1978 kwam hij naar Leeuwarden als theaterdocent aan de Akademie voor Expressie en Kommunikatie . Tussen 1994 en 1996 was hij als componist en coördinator betrokken bij "Opera Fitzcaraldo", een multimediale muziektheatergroep met zangers, mimespelers en musici waarbij de interactieve computermuziek een belangrijk element vormde. Vanaf 2008 is Dirk Dekker voorzitter van Stichting "it Nije Ensemble", opgericht door Hoite Pruiksma en Pieter Bakker. Sinds 2010 is hij dirigent van het Fries Madrigaalkoor

Dirk Dekker componeerde in elk geval

•     10 theatermuziekwerken

•     orkestwerken

•     2 koorwerken, ook met instrumenten

•     7 (series) kamermuziekwerken

- Beyond the Rainbow, 2018, voor fluit, hobo, marimba en piano, beschrijft op beeldende wijze zijn indrukken van Californië   geschreven voor het ensemble Colori

•     (series) liederen voor zangstem en instrumenten

•     pianowerken

•     computermuziek

Russell Peck (*Detroit, Verenigde Staten, 25 januari 1945) was de jongste van drie kinderen van Tom Peck en Margaret Carlson. Zijn vader zong in een barbershop kwartet en moedigde Russell Pecks interesse in klassieke muziek aan. Van jongs af aan wilde  Russell Peck componeren, en daartoe leerde hij piano en trombone spelen. Hij studeerde compositie aan de University of Michigan bij Clark Eastham, Leslie Bassett, Ross Lee Finney, Gunther Schuller, en George Rochberg.

Russell Peck componeerde

•     4 concerten

- The Glory and the Grandeur, concerto voor drie percussionisten en orkest

- Harmonic Rhythm, concerto voor slagwerk en orkest, 2000

•     8  orkestwerken

- Signs of Life IIvoor strijkorkest,

•     5 gezins-theaterwerken

- The Thrill of the Orchestra, voor verteller en orkest

•     32 kamermuziekwerken

www.russellpeck.com

Ole Buck (*Kopenhagen, Denemarken, 1 februari 1945) ging in Kopenhagen naar een jongens koorschool. Vanaf zijn twaalfde jaar studeerde hij piano en was al jong bezig met componeren. Vanaf zijn 20^ste werden zijn werken al voor de radio uitgevoerd. Later studeerde hij in Aarhus onder meer bij Per Norgard contrapunt, harmonieleer, instrumentatie, solvège, piano en slagwerk en compositie bij Nárgaard en Pelle Gudmundsen-Holmgreen.

Ole Buck componeerde

•     1 opera

•     1 ballet

- Felix Luna, 1971 

•     8 orkestwerken

- Punctuations, 1968,

- Pastorals, 1976

- Rivers and Mountains, 1994

•     4 werken voor solist en orkest

- Fairies, 1972 voor sopraan en orkest

•     9 werken voor groot ensemble

- Flower Ornament Music, 2002, voor kamermuziekensemble

•     34 kamermuziekwerken

- Fioriture, 1965 voor fluit en piano

- Buck’s Summertrio, 1968 voor fluit, gitaar en cello

- Microcosm, 1992, strijkkwartet

- Petite Suite, 1993, voor slagwerk, blokfluit en gitaar

- Gymel, voor blokfuit en klavecimbel, 1983

•     2 koorwerken

•     2 werken voor zangstem(men) (en instrumenten)

•     4 pianowerken

•     5 andere solowerken

Bruce Broughton (*Los Angeles, Californie, 8 maart, 1945) heeft een dozijn Emmy Awards gewonnen met zijn composities.

Bruce Broughton is mededirecteur van ASCAP, de Amerikaanse vereniging van componisten, auteurs, en uitgevers, Bruce Broughton is tevens bestuurslid van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences (AMPAS).

Bruce Broughton componeerde

•     15 werken voor speciale projecten

•     10 concertwerken

•     13 harmonie- en fanfarewerken

•     24 kamermuziekwerken

•     70 film soundtracks

- Homeward Bound: The Incredible Journey,

- Silverado,

- Tombstone,

- Miracle on 34th Street,

- The Boy Who Could Fly,

- The Rescuers Down Under

•     11 televisie soundtracks

- Tiny Toon Adventures

•     3 video game soundtacks

- Heart of Darkness,

www.brucebroughton.com

Eric Patrick Clapton (*Ripley, Surrey, Engeland, 30 maart 1945) werd geboren als zoon van de zestienjarige Patricia Molly Clapton en de 25-jarige Canadese militair Edward Walter Fryer die in Engeland was gelegerd. Fryer keerde nog voor Claptons geboorte terug naar zijn echtgenote in Canada. Eric Clapton werd opgevoed door zijn grootmoeder Rose, en haar echtgenoot Jack Clapp, die stiefvader was van Claptons moeder. Zijn moeder, die doorging voor zijn zus, trouwde met de Canadese militair Frank McDonald, en volgde haar echtgenoot naar Duitsland en later naar Canada.

Toen Eric Clapton eind jaren '50 met de opkomende rock-'n-roll in aanraking kwam, was hij meteen enthousiast. Voor zijn dertiende verjaardag kreeg hij een gitaar, waarmee hij meteen op zoek ging naar de oorsprong van de rock-'n-roll en bij de blues terecht kwam. Omdat hij na één studiejaar bij het Kingston College of Art werd weggestuurd ging hij werken in de bouwsector, samen met zijn grootvader. Vanaf 1963 speelde hij mee in allerlei blues- en blues-rockbands.

Midden 1966 richtte hij met bassist Jack Bruce (1943 - 2014) en drummer Ginger Baker de groep Cream op. Met deze groep vestigde hij definitief zijn reputatie als de nummer één van de rockgitaristen. De band stopte in 1968 vanwege spanningen tijdens de lange concerttours en daaruit volgende ruzies tussen de bandleden.

In 1969 volgde de groep Blind Faith. Een heroïneverslaving zorgde ervoor dat Eric Clapton van de scène verdween. Na drie jaar kwam hij met hulp van Pete Townshend (The Who) van zijn verslaving af.

Aan einde van de jaren zeventig kreeg Eric Clapton een alcoholverslaving, waardoor hij in 1981 in het ziekenhuis terechtkwam met een maagzweer 'zo groot als een mandarijn'. Ondertussen was hij in 1978 getrouwd met zijn grote liefde Pattie Boyd, ex van George Harrison.

In 1987 werd hij Eric Clapton lid van de Anonieme Alcoholisten, en sindsdien lijkt zijn alcoholverslaving onder controle. Tijdens de opnamen van het album Behind the sun in 1985 leerde hij Yvonne Khan Kelly kennen, met wie hij een verhouding én een kind kreeg: zijn oudste dochter Ruth (1985). Eric Clapton verliet Pattie Boyd, en in 1988 scheidden zij. Clapton had een losse relatie met Italiaans model Lori Del Santo, waaruit in 1986 een zoon, Conor, geboren werd.

Bij een helikopterongeval in augustus 1990 kwamen een aantal crewleden om het leven: gitarist Stevie Ray Vaughan, manager Bobby Brooks, assistent-tourmanager Colin Smythe en bodyguard Nigel Browne. Clapton zelf zat in een andere helikopter omdat hij met Vaughan van plaats gewisseld had om nog een optreden van een andere artiest die avond te zien. Op 20 maart 1991 viel zijn vierjarig zoontje Conor uit een raam op de 53ste verdieping van een wolkenkrabber, waar hij samen met zijn moeder woonde, in Manhattan, New York.

Eric Clapton drukte het vele verdriet dat hij had uit in het nummer "Tears in Heaven" waarmee hij in1992 een Grammy Award won.

In 1997 richtte Eric Clapton op het eiland Antigua het Crossroads Centre op, een internationaal afkickcentrum voor alcohol-, drug- en andere verslavingen.

In januari 2002 trouwde Eric Clapton met Melia McEneryin in dezelfde kerk waar hij elf jaar eerder afscheid had genomen van zijn zoon. Het echtpaar kreeg drie dochters. n 2016 ,aakt Ec Clapton bekend dat hij leed aan een afwijking van het zenuwstelsel, waardoor gitaarspelen lastiger werd. Maar hij werkte gewoon door.

Eric Clapton maakte

•     44 singles

- Wonderful Tonight, 1978, over zijn liefde voor Pattie Boyd, veelvuldig gearrangeerd tot aan Malletbands toe.

•     60 albums

- Disraeli Gears, 2 november 1967, met de band Cream

+ 2. Sunshine of your Love

- 24 Nghts, 8 oktober 1991, 5de livealbum

+ 6. Have You Ever Loved a Woman (Billy Miles), treurig

- From the Cradle, 13 september 1994, 12de studioalbum

+ 16. Groaning the blues (Otis Rush), ruig

- I still do, 20 mei 2016, 23ste solo-studio-album

Antoine Oomen (*Amsterdam, 30 maart 1945) zong in Amsterdam van 1951 tot 1955 als koorknaap in de Jozefkerk. Als jongetje van acht kreeg hij zijn eerste pianolessen van Nico de Zwart, dirigent van het kerkkoor. Van 1955 tot 1958 was hij organist in de Duifkerk en van 1958 tot 1963 in de Chassékerk. Tijdens zijn schooltijd aan het Ignatiuscollege was hij daar ook schoolorganist. Hij kreeg daar les van componist en kerkmusicus Bernard Huijbers (1922 - 2003). Vanaf 1961 was Antoine Oomen organist, pianist, koordirigent en -tot op vandaag- huiscomponist in de Ekklesia Amsterdam.

Tegelijk met zijn gymnasiumopleiding studeerde Antoine Oomen  aan het Amsterdamsch Conservatorium piano bij Johannes Röntgen. Na het eindexamen gymnasium voltooide hij bij Nelly Wagenaar en Jan Odé zijn pianostudies, in 1969 bekroond met de Prix d’Excellence. Hij trad een groot deel van zijn leven als pianist op in binnen- en buitenland, totdat componeren al zijn tijd in beslag begon te nemen. Begin jaren negentig richtte hij het Koor voor nieuwe Nederlandse religieuze muziek op, maakte daarmee 12 cd-opnamen van zijn composities en gaf regelmatig liturgische concerten.

Antoine Oomen behoort samen met Tom Löwenthal en Chris Fictoor als componisten en uitvoerders van kerkmuziek tot de nieuwe generatie kerkmusici van de laatste decennia na Bernard Huijbers, die in hun composities de liturgievernieuwing in de rooms-katholieke Kerk gestalte geven.

Antoine Oomen is getrouwd en heeft twee volwassen dochters.

Antoine Oomen componeerde

•     300 liederen op teksten van Huub Oosterhuis

- Licht dat ons aanstoot in de morgen, Het Lied aan het licht, 1978

- De steppe zal bloeien, het Lied van de Opstanding, 1995, in juni 2006 gekozen tot het mooiste Lukaspassie, 1996, voor solistenkwartet en piano

- Om leven dat doorgaat,  een psalmensymfonie, 2005, 12 liederen

- Een mens te zijn op aarde, 2007

- Psalm 119, 2007

- Dat een nieuwe wereld komen zal, 2010

•     25 liederen op Nederlandse poëzie

•     16 overige  vocale werken

•     film– en TVscores 

www.antoineoomen.nl

Victoria Ellen Bond (*Los Angeles, Californië, 6 mei 1945) is het enige kind van arts en baszanger Philip Bond en concertpianiste Jane Courtland. Haar grootvader was componist, dirigent en contrabassist Samuel Epstein. Op een gegeven moment verhuisde het gezin naar New York en ging Victoria Bond piano studeren aan de Mannes Muziekschool bij Nadia Reisenberg. Daarna studeerde ze compositie bij Ingolf Dahl en zang bij William Vennard aan de Universiteit van Zuid Californië en directie bij Leonard Slatkin in Aspen, Colorado. Tenslotte studeerde Victoria Bond aan de in New York compositie bij Roger Sessions en directie bij onder meer Herbert von Karajan. In 1974 trouwde Victoria Bond met Stephan Peskin, die ze tijdens haar studie op de Juilliard School of Music had leren kennen. In 1977 promoveerde Victoria Bond als eerste vrouw aan de Juilliard School tot doctor in de Kunsten.

Victoria Bond dirigeerde talrijke gerenommeerde orkesten en was muzikaal directeur van orkesten en operagezelschappen. Zij doceerde aan de Juilliard School of Music, der Universiteit van Californië en de Universiteit van New York.

Victoria Bond componeerde

•     10 opera’s

- CLARA, opera in twee bedrijven voor 5 zangsolisten,3 zangers en orkest, libretto Barbara Zinn Krieger, 2019, over het leven van Clara Schumann

•     6 balletten

•     2 pianoconcerten

•     3 werken voor blaasorkesten, ook met verteller

•     14 andere orkestwerken

•     16 kamermuziekwerken

- Frescoes and Ash, voor klarinet, strijkkwartet, contrabas, piano en slagwerk, 2009, gebaseerd op frescoes en mozaïeken in Pompeï

- Instruments of Revelation, voor fluit, klarinet, viool, cello en piano, 2011, toegankelijk en speels

•     6 vocale werken

- Leopold Bloom’s Homecoming, zetting van teksten van James Joyce voor zang en instrumenten, 2011

•     8 pianowerken

- Binary, 2005 

www.victoriabond.com

Peter Dennis Blandford ('Pete') Townshend (*Chiswick, Londen, 19 mei 1945) werd geboren in een muzikale familie: zijn vader Cliff was professioneel saxofonist in The Squadronaires en zijn moeder Betty zangeres. Toen Pete Townshend in 1956 de film Rock Around the Clock herhaaldelijk gezien had, groeide zijn interesse in de rockmuziek. Dat jaar kreeg hij met Kerst van zijn grootmoeder zijn eerste gitaar.

In 1961 ging hij naar het Ealing Art College in Londen en vormde een jaar later met zijn oud-klasgenoot van de Acton Grammar School John Entwistle zijn eerste bandje: The Confederates, een Dixielandduo, met Townshend op banjo en Entwistle op de hoorn.

Roger Daltrey, lasser, en tevens leadgitarist bij de skiffle/rock-'n-rollband Detours, haalde John Entwistle op bas en Pete Townshend bij de band. Roger Daltrey was de zanger, Doug Sandom zat achter de drums en Pete Townshend werd leadgitarist. In 1964 veranderden The Detours hun naam in The Who en niet lang daarna verliet Doug Sandom de band omdat hij volgens Pete Townshend niet goed genoeg drumde, waarna Keith Moon geïnstalleerd werd als drummer, wat de originele bezetting van The Who completeerde.

Pete Townshend schreef in de loop der jaren tientallen nummers voor de band: een combinatie van ironische en snuggere songteksten met harde, soms wrede muziek, handelsmerk van de band.

Pete Townshend kreeg bekendheid met het stuksmijten van zijn gitaren op het podium. Het molesteren van instrumenten, versterkt door pyrotechnische effecten, werd een 'normaal' onderdeel van de optredens van The Who. Een ander aspect van Townshends liveoptredens is het gebruik van zijn windmolentechniek, waarbij hij met zijn rechterarm als een windmolen zwaait om de gitaar te bespelen.

The Who was een van de beste en invloedrijkste livebands tussen de late jaren zestig en vroege jaren tachtig, door de combinatie van een enorm geluidsniveau, showtalent, een grote variëteit aan rockbeats en rockmuziek die ergens in het midden tussen bladmuziek en improvisatie ligt. Raar bezig waren ze wel. Drummer Keith Moon legde om effect te sorteren kruit op de vliezen van zijn trommels. In 1966 was de dosering iets te heftig, zodat het het podium ontplofte bij een Live-optreden voor de BBC. Keith Moon slikte in 1978, toen hij 32 jaar oud was, 32 pillen chloormethaziol. Hij overleefde het niet. Pete Townshend en zijn bandgenoten vallen op door een combinatie van hoogbegaafdheid, paranoia en destructiviteit

Pete Townshend is een volgeling van de Indiase religieuze goeroe Meher Baba, die de elementen van Vedanta Soefisme en mystieke scholen combineerde.

In 1989 kwam The Who tijdelijk bijeen om ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van de rockopera Tommy een tournee te doen. In 1996 en 1997 gebeurde dit ook, maar toen werd er een Quadrophenia-tournee gehouden en na een pauze van twee jaar ging The Who weer volop op tournee.

In 1968 trouwde Pete Townshend met Karen Astley (de dochter van componist Ted Astley), die hij leerde kennen toen hij nog op de kunstacademie zat. Ze gingen uit elkaar in 1994 en scheidden in 2000. Ze hadden drie kinderen: Emma (*1969), singer-songwriter, Aminta (*1971) en Joseph (*1989). Momenteel woont Pete Townshend samen met Rachel Fuller in Richmond, Engeland.

Pete Townshend is ondertussen gedeeltelijk doof en lijdt aan tinnitus als gevolg van enorme blootstelling aan luide muziek uit koptelefoons en het hoge volume tijdens Who-concerten.

In februari 2006 maakte The Who een grote wereldtournee om het eerste nieuwe album sinds 1982 te promoten. Pete Townshend heeft altijd veel bijgedragen aan goede doelen, vooral om kinderen met problemen te helpen.

Pete Townshend maakte

•     14 studio-albums met The Who

- Tommy, rock- opera, de eerste in zijn soort, 1969; verhaal over een  jongen, die na een gezinsdrama (vader vermoordt moeder) bewust doofstom wordt en zich alleen nog maar door zijn fenomenaal flipperkasttalent kan uiten. Wereldpremière 29 september 1969 in het concertgebouw in Amsterdam. De dubbelelpee zorgde voor bewustwording van autisme en verwante stoornissen. Ze leidde ook tot het besef dat popmuziek ergens over kan gaan. In  2008 is de opera in het Nederlands vertaald door Jan Rot en op de planken gebracht door de popgroep Di-Rect. In 2013 is de rockopera geheel heropgepoetst uitgebracht. In 2020 verscheen er een orkestrale versie van het Budapest Scoring Orchestra

  1. Overture

  2. It's A Boy

  3. 1921

13. Pinball Wizard

21. I'm Free

22. Welcome – 4:34

24. We're Not Gonna Take It (...See Me, Feel Me, Touch Me, Heal Me...)

- Quadrophenia, rockopera, de tweede die Pete Townshend schreef, album: 19 oktober 1973 "Quadrophenia" is een woordspeling op het Engelse woord voor schizofrenie (schizophrenia). De hoofdpersoon van de opera: Jimmy heeft namelijk een dissociatieve identiteitsstoornis, waardoor hij vier (Quattro - Quadro (!)) verschillende persoonlijkheden krijgt.

•     singles met The Who

- "Substitute" maart 1966

•     15 studio-albums in zijn solo-carrière

- Classic Quadrophenia, 5 juni 2015, een symfonische "klassieke" versie van de rockopera uit 1973 met "The Who". De orchestratie is van zijn levenspartner Rachel Fuller.

  8. Helpless dancer

11. 5:15

14. Bell Boy

17. Love Reign O'er me. 

www.petetownshend.co.uk

http://thewho.com

Gary Brooker (*Hackney, Oost Londen, Engeland, 29 mei 1945 - 19 februari 2022) leerde als kind piano, cornet en trombone spelen. Hij ging naar de Wistcliff High School voor jongens. In 1960 richtte Gary Brooker The Paramounts op, met zijn gitaar spelende vriend Robin Tower. In 1966 volgde de band Procol Harum, die hij oprichtte met zijn vriend Keth Reid. "Procol harum"in het Latijn betekent "verweg van de dingen", maar het was ook de naam van de kat van de band. In zijn composities refereert Gary Brooker graag aan klassieke muziek. "A Whiter Shade of Pale" werd een wereldwijde hit. Procol Harum werd een wegbereider voor de symfonische rock. In 1977 werd de band ontbonden en begon Gary Brooker een solocarrière. Hij werkte ook veel samen met andere bands en muzikanten. Ter gelegenheid van de 40^ste verjaardag werd de band Procol Harum in 2007 geïncarneerd. Tot op de dag van vandaag (5 oktober 2017, Malta) blijven ze bejaard optreden.

Gary Brooker werd op 14 juni 2003 benoemd tot Lid in de Orde van het Britse Rijk als waardering voor zijn inspanningen voor liefdadigheidsorganisaties. Gary Brooker overleed aan de gevolgen van  kanker.

Gary Brooker maakte

•     13 Lp’s en CD’s met Procol Harum

- Procol Harum, september 1967

Kant A. 1. A Whiter Shade of Pale (US–versie),  naar het Air uit de 3^de orkestsuite van Johann Sebastian Bach

Kant B. 3. Kaleidoscope (US–versie), naar The Planets van Gustav Holst

- Novum, 21 april 2017, rock en een handvol mooie ballads, geen gouden topnummer 

•     4 eigen albums

Anatoly Ivanovich Kusyakov (Ushe Ivanovsk, Rusland, 7 juni 1945 – Rostov aan de Don, 11 juli, 2007) studeerde tot 1971 aan het Muziekpedagogisch Instituut van Rostov bij L. P. Klinitchev, en daarna aan het conservatorium van Moskou bij S. A. Balasanyan tot 1974. Vanaf 1974 doceerde hij compositie en improvisatie aan het Muziekpedagogisch Instituut (tegenwoordig het Rachmaninov Conservatorium) van Rostov aan de Don. Van 1981 tot 1988 was hij rector van het instituut en vanaf 1989 professor.

Anatoly Kusyakov componeerde

•     orkestwerken

•     kamermuziekwerken

- Fünf spanische Bilder, voor fluit of viool en bayan (een Russische accordeon)

•     werken voor strijkinstrumenten solo

•     werken voor accordeon en bayan solo

François Rossé, (*Frankrijk, Straatsburg, 16 juni 1945) leerde zichzelf piano spelen en studeerde vanaf zijn 17^de piano aan het conservatorium van Straatsburg. Daarna studeerde hij piano, muziekanalyse en compositie aan het Conservatoire national supérieur de musique et de danse in Parijs bij Olivier Messiaen, Ivo Malec en Paul Méfano. Vanaf 1974 doceerde hij muziekanalyse aan het Conservatorium van Bordeaux, waar hij Jean-Marie Londeix ontmoette, die hem overhaalde voor saxofoons te gaan componeren en daarbij nieuwe technieken te gaan gebruiken. François Rossé werkte als componist, pianist en improvisator en schreef daarnaast poëtische teksten in het Frans en in het Duits.

François Rossé werd in 1991 geridderd in de Orde van Kunsten en Letteren.

François Rossé componeerde 400 werken, waaronder

•     1 opera

•     8 orkestwerken

•     12 ensemblewerken

•     10 koorwerken met of zonder instrumenten

•     21 kamermuziekwerken met strijkers

•     40 kamermuziekwerken met blazers

- Daphnoé voor tenor- of sopraanblokfluit solo, 1992

•     50 kamermuziekwerken met andere instrumenten

•     21 werken voor zangstem(men) met of zonder instrumenten

•     12 (series) pianowerken 

http://francois.rosse2.pagesperso-orange.fr

Graciane Finzi (*Casablanca, Marokko, 10 juli 1945) studeerde muziek aan het conservatorium van Casablanca, haar ouders waren daar docent. Op haar tiende ging ze naar het Conservatorium in Parijs. Daar studeerde ze piano bij Joseph Benvenuti en ontwikkelde belangstelling voor compositie. Ze studeerde af in harmonieleer, contrapunt en compositie. Na haar studie werkte Graciane Finzi als componist. Vanaf 1979 was ze docent aan het Conservatorium van Parijs. Graciane Finzi was tweede voorzitter van de International Society for Contemporary Music (SIMC) en officeel vetegenwoordiger van de Association Française d’Action Artistique (AFAA).

Graciane Finzi componeerde

•     8 opera’s

•     28 orkestwerken

•     50 kamermuziekwerken

•     36 vocale werken

•     15 (series) werken voor een instrument solo 

•     20 pedagogische werken

www.graciane-finzi.com

Peter James Leonard Klatzow (*Springs, Transvaal, Zuid-Afrika, 14 juli 1945) kreeg zijn eerste muzieklessen toen hij vijf jaar was aan het Rooms-katholieke klooster Sint Imelda in Brakpan.

Op de St. Martin’s School in Rosettenville, Johannesburg kreeg hij muziekles van Richard Cheery and Aïda Lovell. Hij gaf daarna kort les in muziek en Afrikaans aan de Waterford Kamhlaba School in Swaziland. Vanwege zijn goede studieresultaten kreeg hij echter een beurs om in Europa verder te studeren. In 1964 trok hij daarom naar Engeland en studeerde aan het Royal College of Music piano bij Kathleen Long, Angus Morrison en Frank Merrick, orkestratie bij Gordon Jacob, directie bij Adrian Boult en compositie bij Bernard Stevens. In 1965 en 1966 studeerde hij ook nog bij Nadia Boulanger in Parijs.

In 1966 kwam hij terug naar Zuid-Afrika waar hij tot 1968 docent was aan het Rhodesisch Muziekcollege in Salisbury. Van 1968 tot 1972 was hij muziekproducent bij de Zuid-Afrikaanse Radio Omroep. Vanaf 1973 doceerde Peter Klatzow compositie aan het Zuid-Afrikaans Muziekcollege in Cape Town, waar hij daarna een keer directeur werd. In 1981 was hij medeoprichter van muziekuitgeverij Musications.

Peter Klatzow componeerde

•     1 opera

•     3 balletten

•     15 orkestwerken

•     5 vocale werken

•     7 kamermuziekwerken

- Dances of Earth and Fire, voor marimba, 1987 gecomponeerd voor marimba virtuoos Robert van Sice.

•     6 (serie) pianowerken

Edward Gregson (*Sunderland, Engeland, 23 juli 1945) begon op zijn achtste met pianoles. Hij kwam in aanraking met de Brassband van het Leger des Heils, die een grote indruk op hem maakte en werd lid van de Tottenham Citadel Band. Zijn eerste pianowerk componeerde hij toen hij 11 jaar was. Vanaf 1963 studeerde hij aan de Royal Academy of Music piano en compositie bij Alan Bush. Hij was directeur van het Royal Northern College of Music in Manchester van 1996 van 2008. In die functie kreeg hij nogal wat kritiek op het feit dat hij viooldocent Malcolm Layfield aanstelde als hoofd van de strijkafdeling, ondanks dat hij afwist van het feit dat Malcolm Layfield een geschiedenis van sexueel wangedrag ten opzichte van studenten met zich meedroeg. In 2008 ging Edward Gregson daar met pensioen en wijdde zich daarna vooral aan het componeren. Daarnaast is hij werkzaam in een aantal instellingen en besturen die zich bezighouden met muziekopvoeding en muziekindustrie.

Edward Gregson componeerde

•     1 theatermuziekwerk

•     22 orkestwerken

•     7 werken voor harmonieorkest

•     40 werken voor brassband

•     20 werken voor koperensemble

•     16 (series) kamermuziekwerken

- Aztec Dances  voor blokfluit en piano, vierdelige danssuite, geïnspireerd door Indiaanse muziekvormen

2. Fertility Dance 

- Bach - The cello suites, recomposed, voor vijf cellisten en electronica

•     20 (series) vocale werken

•     3 pianowerken

•     4 werken voor een ander instrument solo

•     TVscores

https://edwardgregson.com

Ross Harris (*Amberley, Nieuw Zeeland, 1 augustus 1945) studeerde in Christchurch en aan de Victoria Universiteit van Wellington bij Douglas Liburn en doceerde meer dan 30 jaar aan de Muziekafdeling van de Victoria Universiteit van Wellington. In 2004 ging Ross Harris met vervroegd pensioen om zich voornamelijk met componeren bezig te kunnen houden.

Ross Harris componeerde meer dan 200 werken waaronder

•     7 opera’s

- Waituhi, 1985, libretto Witi Ihimaera,  beloond met een Queen's Service Medal

•     5 symfonieën

- Symfonie II, gedichten van Vincent O’Sullivan, 2006

- Symfonie III, 2009
- Symfonie IV, ter herinnering aan Mahinarangi Tocker, 2011.
- Symfonie V, 2014

•     12 andere orkestwerken

- Vioolconcerto nr. 1, 2010
- Celloconcerto, 2012

•     werken voor harmonie-orkest en brassband

•     6 strijkkwartetten

- Variatie 25,  kwartet IV

•     kamermuziekwerken

•     koorwerken

•     liederen

•     werken voor een instrument solo

•     22 electro-akoestische composities 

www.rossharris.co.nz

Štěpán Rak (*Oekraïne, 8 augustus 1945) door Russische soldaten in Oekraïne gevonden en als vondeling naar Praag in Tsjecho-Slowakije gebracht bij adoptieouders. Zijn artistieke talent werd al gauw opgemerkt en hij ging in 1960 grafische- en schilderkunst studeren aan de Academie voor Schone Kunsten te Praag. Muziek trok hem echter meer aan en na het spelen van gitaar en contrabas in verschillende jazz- en rockbands kreeg hij een grote interesse in klassieke muziek en stapte hij in 1963 over naar het conservatorium te Praag. Daar studeerde hij gitaar bij Stephan Urban en Zdenek Hula. Daarnaast studeerde Štěpán Rak compositie bij Jiri Dvoracek aan de muziekacademie.

Afgestudeerd in 1970 verhuisde hij naar Finland, waar hij 5 jaar leefde en lesgaf aan het conservatorium en concerten gaf. In 1981 werd Štěpán Rak docent klassiek gitaar aan het conservatorium te Praag. Hij was de eerste docent klassiek gitaar aan een conservatorium in de Tsjechische Republiek. Hij werkt daar nog steeds (2017). Zijn zoon Jan-Matěj Rak is volksmuzikant.

Štěpán Rak componeerde

•     4 werken voor orkest met gitaar

•     9 kamermuziekwerken met gitaar

•     2 werken voor zangstem en gitaar

•     6 werken voor gitaarkwartet

•     2 werken voor gitaartrio

•     3 werken voor gitaarduo

•     65 (series) werken voor solo-gitaar

www.stepanrak.cz

Anatolijus Šenderovas (Oeljanovsk, Rusland, 21 augustus 1945 – New Yersey, Verenigde Staten, 25 maart 2019) was een Litouwer van Joodse afkomst. Anatolijus Šenderovas studeerde aan de Nationale Mikalojus-Konstantinas-Čiurlionis-Kunstschool. In 1967 studeerde hij af in compositie aan het Litouwse Staatsconservatorium bij Eduard Balsys. Ondertussen studeerde hij ook nog compositie aan het St. Petersburg Rimsky-Korsakov Conservatorium bij Orest Evlachova. In 1990 ging hij nog een keer studeren aan de Samuel Rubin Academy of Music in Tel Aviv en van 1995 tot 1997 studeerde hij

Anatolijus Šenderovas is na een ziekte onverwacht overleden. Hij is begraven op de begraafplaats Suderve bij Vilnius. Anatolijus Šenderovas was een van de beroemdste hedendaagse Litouwse componisten. In 1996 werd hij bevorderd in de Orde van Groothertog van Litouwen Gediminas en in 2006 in de Orde van Verdienst voor Litouwen.

Anatolijus Šenderovas componeerde

•     3 balletten

•     2 muzikale theatersprookjes

•     1 ander muziektheaterwerk

•     3 symfonieën

•     6 concerten

•     24 andere orkestwerken

•     5 werken voor (solisten), koor en orkest

•     8 werken voor zangstem en orkest

•     1 koorwerk a capella

•     42 (series) kamermuziekwerken

- Four miniatures, voor cello en piano

•     16 werken voor zangstem en instrument(en)

•     1 werk voor viool solo

•     1 filmscore

Wilfried Westerlinck (*Leuven, 3 oktober 1945) is een zoon van Jacques Westerlinck (1909-1948), koster en organist van de Sint-Jacobskerk in Leuven. Wilfried Westerlinck studeerde eerst aan het conservatorium van Leuven en later aan het Koninklijk Conservatorium in Brussel hobo bij Louis Van Deyck, harmonie bij Victor Legley en muziekgeschiedenis bij Corneel Mertens. Daarna studeerde hij aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium Antwerpen orkestdirectie bij Daniël Sternefeld, muziekanalyse, vormleer en compositie bij August Verbesselt en contrapunt bij Jean Louël. In Monte Carlo volgde Westerlinck nog een cursus orkestdirectie bij Igor Markevitsj.

Aan het Koninklijk Vlaams Muziekconservatorium van Antwerpen was Wilfried Westerlinck van 1970 tot 1983 docent muziekanalyse. waar hij Van 1968 tot begin 2001 werkte hij als producer voor uitzendingen van kamer- en orkestmuziek en later ook voor grote radioprojecten bij de Belgische radio 3. Hij is hij bestuurslid binnen diverse organisaties van de Belgische klassieke muziekwereld.

Wilfried Westerlinck componeerde

•     2 balletten

•     10 orkestwerken

•     44 kamermuziekwerken

•     2 koorwerken

•     6 (series) liederen

•     11 pianowerken

•     26 werken voor een ander solo-instrument

•     6 orkestraties en arrangementen

www.wilfriedwesterlinck.com

Georges Aperghis (*Athene, Griekenland, 23 december 1945) is de zoon van beeldhouwer Achille Aperghis en schilderes Irène Aperghis. Hij ontwikkelde vooral zichzelf, met behulp van de radio en een piano die hij van een vriend van het gezin kreeg. Vanaf 1963 woont hij in Parijs, waar hij studeerde bij Iannis Xenakis. Hij richtte het theatergezelschap ATEM (Atelier Théâtre et Musique) op. Georges Asperghis is getrouwd met actrice Édith Scob.

Georges Aperghis componeerde

•     7 opera’s

- Sextuor: L'Origine des espèces, 1992, opera voor vijf vrouwenstemmen en cello,  gebaseerd op Darwins boek On the Origin of Species, 1859 en Wonderful life van Stephen Jay Gould, 1989

•     1 theatermusical

•     16 andere muziektheaterwerken

•     24 werken voor orkest of groot ensemble

- Intermezzi, voor ensemble, 2016

•     28 kamermuziekwerken

•     50 werken voor zangstem(men) en instrumenten, waaronder veel scenische werken

•     13 vocale werken a capella, waaronder een aantal scenische werken

•     9 pianowerken

•     17 werken voor een ander instrument solo

- Le corp à corps, opus 49, 1978,  vvoor zarb (Perzische handtrom, belangrijkste Perzische slagwerkinstrument in de klassieke muziek) en stem

- Tryptique – driedelig werk I Coup de foudre , II Compagnie, III Fidélité, 1982, voor harp (en slagwerk)

- The messenger, 2019, voor zarb en stem  

•     3 filmscores

www.aperghis.com

John Rutter (*Londen, 24 september 1945) werd boven een pub aan de Marylebone Roas in Londen geboren, zijn vader was een chemicus, zijn moeder huisvrouw. Hij ging in Londen samen met de componist John Tavener naar de Highgate School en maakte daar als koorknaap actief kennis met de muziek. Daarna ging hij muziek studeren aan Clare College, Cambridge. Daar dirigeerde hij van 1975 tot 1979 het collegekoor en in die functie was hij meteen ook organist. In 1981 richtte hij de Cambridge Singers op, dat al gauw een van Engelands beste kamerkoren werd. Rutter is bekend door zijn medewerking aan muziekuitgaven zoals Carols for Choirs (in samenwerking met David Willcocks) en Oxford Choral Classics. Ook richtte hij een eigen platenlabel op, Collegium Records. John Rutter is getrouwd met JoAnne. In 2001 kwam hun studerende zoon Christopher bij een verkeersongeluk om het leven. In 1996 kreeg John Rutter en Lambeth Doctorate of Music van de aartsbisschop van Canterbury voor zijn verdiensten op het gebied van muziek.

John Rutter componeerde

•     kerkmuziek voor koor en orkest

- Gloria, 1974

- Requiem, 1985

- Magnificat, 1990, feestelijk

- Te Deum

- Mass of the Children, 2003 voor koor, kinderkoor en orkest, eerbetoon aan zijn omgekomen zoon.

- Visions, 2016, voor soloviool, strijkorkest, harp en vrouwen- of kinderkoor, geïnspireerd door Jerusalem als heilige stad en als utopisch ideaal van hemelse vrede. Vierdelig werk: derde deel Lament for Jerusalem.

•     56 anthems (en andere composities)

- A Clare Benediction

- O clap your hands

- The Lord bless you and keep you, één van zijn mooiste koorliederen, bewerking van  de zegen uit Numeri 6:24-26

- The Lord is my light and my salvation

- This is the day wich the Lord hath made, 2011, voor het huwelijk van Prins William met Kate Middleton. Mooi werk.

•     37 carols

- Jesus Child, 1974

- Star Carol, 1976

- Dormi Jesu, voor koor en orgel of strijkers, 1999

•     5  andere koorwerken

•     enkele instrumentale werken

- Suite Antique, voor fluit, klavecimbel en strijkers, 1979, een hommage aan Bachs 5^de Brandenburgse concert;

www.johnrutter.com

Clarence Albertson Barlow (*Kolkata, India, 27 december 1945) is van Britse en Portugese afkomst. Hij componeerde zijn eerst werk toen hij elf jaar oud was. Hij studeerde aan de Universiteit van Calcutta, aan de Hochschule für Musik in Keulen compositie bij Bernd Alois Zimmermann (1968–70) en bij Karlheinz Stockhausen (1971–73) en aan het Sonologisch Instituut aan de Universiteit Utrecht.

Van 1990 tot 1994 was Clarence Barlow artistiek directeur van het Sonologisch Instituut aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag waar hij ook compositie doceerde. Van 1968 tot 2006 woonde Clarence Barlow in Duitsland, sinds 2006 woont hij in de Verenigde Staten.

Clarence Barlow componeerde

•     3 orkestwerken

•     26 kamermuziekwerken

- ...until..., voor elk willekeurig melodie-instrument, 1972; versie voor sopraninoblokfluit en geluidsband, 2000

•     3 werken voor zangstem en piano of een ander instrument

•     27 (series) pianowerken

•     4 orgelwerken

•     1 werk voor  carillon

•     14 elektro-acoustische werken 

Maury Yeston (*Jersey City, New Jersey, Verenigde Staten, 23 oktober 1945) is de zoon David Yeston, eigenaar van een handelsfirma en Frances Haar, medewerkster in de firma. De familie hield van muziek. Vader zong graag en moeder was een begaafde pianiste.

Maury Yeston kreeg vanaf zijn vijfde jaar pianoles van zijn moeder en won op zevenjarige leeftijd een compositieprijs.

Toen hij tien jaar was, nam zijn moeder hem mee naar My Fair Lady op Broadway. Dat leidde ertoe dat Maury Yeston zijn muzikale interesses verbreedde. Hij studeerde gitaar, speelde vibrafoon in een Jazzband en nam deel aan het zingen van madrigalen.

Op de Yale Universiteit studeerde Maury Yeston muziektheorie en compositie bij William G. Waite en Allen Forte en daarnaast Franse, Duitse en Japanse literatuur. Na te zijn afgestudeerd aan de Yale Universiteit, ging Maury Yeston naar het Clare College aan de Cambridge Universiteit in Engeland.

Terug in de Verenigde Staten in 1972 kreeg Maury Yeston een betrekking aan de Lincoln University in Pennsylvania. Hij doceerde er muziek, kunstfilosofie, religie en westerse beschaving, en startte er een cursus geschiedenis zwarte muziek op. In 1974 promoveerde hij aan de Yale Universiteit op de dissertatie “The Stratification of Musical Rhythm”.

Van 1974 tot 1982 was hij directeur muziekstudies aan de Yale Universiteit.

Na zijn grandioos succes met de musical “Nine” in 1982 gaf Maury Yeston zijn positie aan de Yale universiteit op en wijdde zich aan het schrijven en produceren van musicals en het componeren van andere werken.

In 1995 trouwde Maury Yeston met Julianne Waldhelm. Ze kregen drie kinderen: Jake, Max en Emma.

Maury Yeston componeerde

•     5 musicals

- Nine, 1982, 729 uitvoeringen op Broadway, onder andere voor beste musical en beste partituur, De musical is geïnspireerd door de film 8½ van Federico Felliniuit 1963. Wanneer je muziek toevoegde aan het verhaal over de directeur in een midlifecrises, was het een halve punt meer waard, vond hij.

- In the Beginning, 1867, gebaseerd op de eerste vijf Bijbelboeken.

- Titanic, 1997, 804 uitvoeringen op Broadway, 5 Tony Awards onder andere voor beste musical en beste partituur

- Phantom (Maurice Yestons’ versie van “The Phantom of the Opera”)

- Death Takes a Holiday; 2011 musical versie van het toneelstuk “La Morte in Vacanza” (de Dood op vakantie)  van Alberto Casella

•     1 ballet

- Tom Sawyer: A Ballet in Three Acts, 2011

•     orkestwerken

- celloconcerto, 1976

•     werken voor koor en orkest

- An Amarican Cantate, voor 2000 stemmen en orkest

•     3 series liederen

- December Songs, liedcyclus, 1991, een aangepaste cabaretversie van Franz Schuberts “Winterreise” in tien liederen, geschreven voor de viering van het 100-jarig bestaan van Carnegie-Hall.

www.mauryyeston.com

Richard Michael Farber (*Washington D.C., Verenigde Staten, 4 december 1945) is de zoon van een Amerikaanse vader en een Joodse moeder uit Galicië (later verdeeld tussen Polen, Rusland en Oekraïne). Richard Farber ging naar de Hebreeuwse Academie in Washington, wat voor hem met, toen nog niet gediagnosticeerde, dyslexie extreem moeilijk was. Hij leerde vanaf zijn 14^de wel razendsnel contrabas spelen, waarvoor hij les kreeg van de schoolorkestdirigent. Hij leerde zichzelf basklarinet, saxofoon, baritonhoorn en andere instrumenten bespelen. Vanaf zijn 14^de schreef hij ook al zijn eerst composities.

Vanaf zijn 14^de was hij ook behoorlijk actief in de Habonim  jeugdbeweging, een behoorlijk fanatiek Zionistisch geïnspireerd gebeuren. Geen wonder dat Richard Farber op zijn 19^de besloot naar Israël te emigreren. Hij kon daar meteen in 1964 naar de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem en een jaar later naar de Rubin Academie voor Muziek en Dans, waar hij studeerde bij  Yitzhak Sadai,  Noam Sheriff, Haim Alexander, Edith Gerson-Kiwi en Yosef Tal en in 1969 eindexamen deed.

Tijdens zijn militaire diensttijd was Richard Farber artillerist en na de Yom Kippur oorlog in 1973 hospitaalarts, een verplichting die hij als reservist tot 1994 hield. Van 1969 tot 1975 doceerde Richard Farber theatermuziek aan de universiteit van Tel Aviv, vanaf 1970 was hij regisseur radiodrama bij Kol Yisrael, de Israëlische radio-omroep. Vanaf 1974 schreef hij zelf hoorspelen.

Richard Farber is een fanatiek verzamelaar van weefgoed, waar hij ook over heeft gepubliceerd.

Richard Farber componeerde

•     7 opera’s

Wer weiss wo Polphonia liegt?, 1989

•     3 mini-opera’s

•     7 radio-opera’s

•     3 balletten

5 ½, Mann im Schatten, 1991

•     18 theatermuziekwerken

•     4 orkestwerken

•     3 kamermuziekwerken

•     2 liedcycli

•     4 pianowerken

•     1 filmscore

www.richard-farber.com

Ig Henneman (Haarlem, 21 december 1945) kreeg vanaf haar vijfde pianolessen en begon op haar elfde viool te spelen. Op het conservatorium studeerde ze eerste piano, stapte later over op viool, maar studeerde af op altviool, wat echt haar instrument werd.
Met haar rockband FC Gerania voerde zij haar eerste composities uit. In 1985 vormde ze het Ig Henneman Quintet weaarvoor ze al het materiaal componeerde. If Henneman werd een aantal jaren gecoached door de componist Robert Heppener. Ig Henneman componeert voor orkesten, ensembles en solisten en schrijft film- en theatermuziek. Ze schrijft heel mooi voor altviool.

Ig Henneman maakte 1 LP en 10 Cd's

Ig Henneman componeerde

•     3 orkestwerken

•     7 werken voor groot ensemble

•     2 werken voor bigband

•     20 (series) kamermuziekwerken

- Traghettatore, 2008 voor gitaar, mandoline en blokfluit

- Vóga lunga, 2008 voor gitaar, mandoline en blokfluit

•     3 (series)  werken voor zangstem en instrumenten

- Beweis zu nichts, 2022, voor sopraan, orgel, harp en strijkkwartet, teksten Ingeborg Bachmann

•     1 werk voor mannenkoor en orkest

•     2 pianowerken

•     2 orgelwerken

•     7 werken voor een ander instrument solo

•     1 werk voor instrument solo met live electronics

•     filmscores

- filmmuziek voor de Russische stomme film Babï Ryazanskiye, geregisseerd door Olga Preobrazhenskaya, 1983

http://stichtingwig.com/igHenneman/hennemanCV/hennemanCV.html

Hans Bakker (*Nederland, 1945) studeerde piano, kerkorgel en koordirectie aan het Instituut voor Kerkmuziek in Utrecht. Hij was docent piano aan de muziekscholen in Hilversum en Bussum, dirigeerde koren en was actief in geïmproviseerde muziek. Ondertussen studeerde hij ook nog Sanskriet. daarna werd hij jarenlang in beslag genomen door lesgeven aan het Globe Centrum voor Kunst en Cultuur in Hilversum. Vanaf 1997 componeert hij dagelijks. Hans Bakker woont in Amersfoort.

Hans Bakker componeerde

•     2 concerten

•     7 andere orkestwerken

- Fanfare Ananke – Noodzaak voor orkest, 2019.

•     18 koorwerken a capella of met instrumenten

•     12 (series) voor zangstem en instrumen(ten) of orkest

•     40 kamermuziekwerken

•     24 (series) pianowerken

•     20 orgelwerken

- Toccata voor orgel, 2021, spetterend

•     2 werken voor carillon

•     3 werken voor een ander instrument solo

Gustavo Beytelmann (*Venado Tuerto, Argentina, 1945) leerde al heel jong piano spelen en begeleidde zijn vader, een getalenteerde violist op familiefeesten.

Vanaf zijn 13^de speelde hij in dansorkesten. Vanaf 1962 studeerde hij piano, harmonie en compositie aan het Institute of Music van de Universiteit van Rosario. Later, in Buenos Aires, studeerde hij compositie bij Francisco Kröpfl.
In 1976 verhuisde hij naar Parijs.
In maart 1977 werd hij door Astor Piazzolla uitgenodigd om mee te doen aan zijn Europese tournee.
Enige tijd later vormde hij samen met andere Argentijnse musici 'Tiempo Argentino', een kortbestaande groep die niettemin een belangrijke rol speelde in zijn ontwikkeling als componist.
Vanaf 1996 is hij artistiek directeur van de Tango Afdeling aan het Conservatorium in Rotterdam.

Gustavo Beytelmann componeerde

•     1 werk voor strijkorkest en tangoband

•     1 kamermuziekwerk met bandoneon

•     21 kamermuziekwerken

•     4 werken voor strijkorkest (en accordeon)

•     3 werken voor tangoband

•     8 werken voor bandoneon en strijkkwartet

•     3 werken voor piano

•     1 werk voor orkest

•     2 werken voor accordeon

•     1 werk voor bandoneon