1529/1549 Martin Agricola: Musica Instrumentalis Deutsch. Hierin staat ongeveer hetzelfde als in "Musica getutscht"van Virdung. Je vindt er op bladzij 19 het volgende versje:

"Wist auch meine lieben knaben

Wolt ihr getimpte pfeiffen haben

So keufft euch die jnn futtern fein

Dann die andern sind falsch gemein"

Zorg dus voor goede luitenkoffers

1535 Sylvestro Ganassi. (Venetië, 1492 - ??) Opera Intitulata Fontegara. (Italië, Venetië). Het eerste boek dat uitsluitend aan blokfluit en blokfluitspel is gewijd. Het is voor amateurs geschreven (Adrian Brown: Tibia 4/2005) Sylvestro Ganassi was de zoon van barbier Antonio Ganassi en de vader van rechtsgeleerde Antonio en musicus Giovanni Battista.

De titelpagina van de Fontegara zou als volgt vertaald kunnen worden: Het boek, Fontegara geheten, dat fluit spelen aanleert met alle kunst waar dit instrument recht op heeft. Het behandelt in het bijzonder het versieren, en is zodoende bruikbaar voor elk blaas- en snaarinstrument en ook voor diegenen die plezier in zingen hebben. Fontegara komt van Fontega, een naam voor het landgoed  bij de splitsing van de rivieren Riva del Vin en  Rio Sylvestro o Fontego, waar de familie Ganassi leefde. Op de titelpagina zijn vermoedlijk familieleden afgbeeld

Ganassi geeft een duidelijke uiteenzetting hoe bij het blokfluitspelen adem,  tong en vingers moeten worden gebruikt en met honderden voorbeelden hoe passages in muziek kunnen worden "gediminueerd" (verdeeld in kleinere notenwaarden om de muziek op te sieren.) Alles in de geschiedenis van de blokfluitarticulatie gaat op het Opera Intitulata Fontegara terug.
Ganassi behandelt ook trillers: op drie niveaus
vivace, mediocre, soave.
Soave is een hele kleine triller, minder dan een kleine secunde. Precies als het flattement, met als enige verschil dat de soave met het gat erboven wordt gemaakt in plaats van met het gat eronder.
Ganassi vindt dat elke instrumentalist zijn voorbeeld moet nemen aan de zangstem in uitdrukking en nuance.

In de greeptabellen staan in de afgebeelde fluiten drie verschillende fluitmeestertekens: "B", Hieronimo Bassano, "A" vermoedelijk van de in München en Nëurenberg werkzame familie Schnitzer (stamvader: Albrecht Schnitzer), "klaverblad"-teken, kenmerk van instrumentenbouwer Hans von Schratt, werkzaam in Schrattenbach in Beieren.   

Een bewaard gebleven exemplaar van de Fontegara bevat, in Ganassi's eigen handschrift een aanhangsel met 175 variaties over dezelfde kadens, geschreven voor een onbekende Florentijse edelman (Hertog-August bibliotheek, Wolfenbüttel,  Duitsland).

Ganassi drukt talrijke greeptabellen in zijn boek af, waarvan de meest zichtot normale Renaissanceblokfluiten met een omvang van een oktaaf en een sext beperken. In de laatste drie tabellen breidt Ganassi de toonomvang echter uit naar 2½ oktaaf. Op 12% van de bewaard gebleven Renaissanceblokfluiten zijn Ganassi's hoge tonen met meer of minder moeite daadwerkelijk te spelen. De fluiten moeten dan wat langer en wat minder konisch geboord zijn dan de doorsnee Renaissanceblokfluit (Adrian Brown: Tibia 4/2005)  

Zie voor verdere informatie twee uitgebreide artikelen van Han Tol "Composta di Ganassi dal Fontego", Tibia 4/2012 en 2/2013. Op 1 maart 2019 is musicologe Dina de Oliveira Titan aan de Universiteit van Utrecht gepromoveerd op het proefschrift The origins of instrumental diminution in Renaissance Venice: Ganassi’s Fontegara. Dina Titan komt daarin tot de conclusie dat de ritmes van de dimintuties zijn gebaseerd op taal. Ganassi baseerde volgens haar zijn werk op twee Griekse bronnen: Elementa Rhytmica van Aristoxenos en De Musica van Aristide Quintilianus. De muziekstijl van Ganassi is dan gebaseerd op de ritmische formules van versvoeten in het Griekse poëtische systeem. Er is nog geen handelseditie van het proefschrift.

Zie voor de (vermeende) "Ganassifluit" bij blokfluiten en blokfluitbouwers.

1535 Jacques Moderne (uitgever): Sensuyvent plusieurs basse danses is een muziekboekje met als titelbladzijde een tekening van een blokfluitkwartet.

1546 Girolamo Cardano (Hieronymus  Cardanus) De Musica, een interessante op uitvoeringspraktijk gerichte bron. Aan het einde van het negende hoofdstuk over de "geheimen van de blokfluit" geeft hij aan de de Vox Tremula uitgevoerd moet worden  door de vinger een kwarttoon af te laten glijden, dus precies omgekeerd als het Franse  flattement.

1556 Philibert Jambe le Fer:  Epitome Musical, Lyon

1619 Michaël Praetorius. († 1621) Syntagma Musicum (Duitsland), een encyclopedische behandeling van de theorie en de praktijk van de muziek in drie Banden. Praetorius geeft in deel 2, de "Organographia", een gedetailleerd overzicht van alle leden van de blokfluitfamilie (van gar klein flötlein tot Grootbas in F) en aanwijzingen hoe blokfluiten in een consort gegroepeerd kunnen worden: klein Flötlein g’’ (2), Discant Flöt d’’ (2), Diskantflöt c’’(2), Alt flöt g’(4), Tenor Flöt c’(4), Basset Flöt (4), BasFlöt Bes (2) en Großbaß Flöt F (1). Praetorius stelt als eerste schriftelijk vast dat blokfluiten normaliter een octaaf hoger klinken dan ze genoteerd worden.

Tafel IX uit Syntagma musicum band II, De Organographia

1630 Anonyme bloklfuitschool Tutto il bisognovole per Sonar il Flauto da 8 fori  con pratica et orecchia: oudste documentatie over een f' fluit! Afkomstig uit Venetië (Nicolaus Delius; Tibia 1/76)

1636 Marin Mersenne onderscheid een Petit jeu in 4-voets ligging (f - c’- g’ - d’’) en een Grand jeu in 8-voets ligging (F - f - f - c’). HIj noemt blokfluiten "Flustes d'Angleterre, Flustes douces" of "Flustes à neuf trous".

1646. Jr. Jacob van Eyck. Der Fluyten Lusthof. Jacob van Eyck was een hoogbegaafde blinde beiaardier, en een briljante blokfluitist uit Utrecht. Hij heeft het Nederlandse muziekleven verblijd met een groot aantal hoogwaardige carillons. Der Fluyten Lusthof is een verzameling solomuziek voor blokfluit. Het is de grootste verzameling solomuziek, ooit voor een blaasinstrument uitgegeven. Voor een fluit in c". Een fluit die qua mogelijkheden en speelwijze erg lijkt op onze huidige sopraanblokfluit. Dit type bloklfuit is veelvuldig afgebeeld op Nederlandse schilderijen en prenten in de 17e eeuw. In de inleiding wordt de Hand-Fluyt met greepwijzen beschreven.

Het repertoire uit Der fluyten Lusthof is door Ruth van Baak Griffioen in haar proefschrift (1991) gedetailleerd behandeld.

 Muziek vanaf deze tijd hoort op Van Eyck-fluiten of Denner fluiten te worden gespeeld en niet op zogenaamde „Ganassifluiten". In de tweede helft van de 17e eeuw zijn fluiten van het van Eyck-type gemaakt. Er ligt er één in Wenen. In Edinburgh een vergelijkbaar instrument van Haka: een flute a neuf trous I uit één stuk ivoor. De Kynsecker instrumenten uit Neurenberg gaan ook deze richting op. Onder meer Blokfluitbouwer Fred Morgan heeft een "Van Eyck"-blokfluit gebouwd.

Opvallend zijn de muzikaal zwakke duetten uit de tweede uitgave (1649). Muziekwetenschapper Thiemo Wind houdt uitgeven Paulus Matthysz verantwoordelijk voor deze stukjes (Recorder Magazine 16. Nr. 2. 1996). Thiemo Wind heeft zich meer dan welke andere blokfluitbetrokkene op Jacob van Eyck gespecialiseerd. Hij heeft onder de titel Jacob van Eyck Quarterly een Web-Magazin ontworpen. Hij is ook verantwoordelijk voor de driedelige heruitgave (1986-1988) bij XYZ.